احاديث و قصص مثنوى - فروزانفر، بديع الزمان

نام کتاب : احاديث و قصص مثنوى نویسنده : فروزانفر، بديع الزمان جلد : 1 صفحه : 756

«احاديث مثنوى» و «مآخذ قصص و تمثيلات مثنوى»
دفتر اول
آن كه را بريان جگر شد درد هست	1
غرق آب و نعره هل من مزيد	1
از ازل آزاده و حر بوده‌ايم	2
عشق شه‌زاده به شه‌بانو	2
ترك استثناء نبينى از اولياء	5
اى عجب درمان فزايد درد	6
حزن و گريه در دعا شرط دعاست	6
ما خطا كرديم يا رب درگذر	6
بى خشوع دل دعا كى دعاست	7
هان تو را باشد كرامتها حجاب	7
هست فقدان ادب شر آفرين	8
ابر بر نايد پى منع زكات	8
تيره گردد ماه و از گناه	9
صبر باشد هر گشايش را فرج	10
عرصه گردد تنگ چون آيد قضا	10
آفتاب آمد دليل آفتاب	10
هم ثناى تو سزد يا رب ز تو	11
وقت را درياب سيف قاطع است	12
صوفى ابن الوقت باشد اى رفيق	12
شرط درمان هست پرسش از مريض	13
در دل احرار مدفون است راز	13
راز پوشنده مرادش حاصل است	14
ز آرزوها آدمى گردد هلاك	14
گاه به رغم سعى حاصل تدبير ضرر است	15
در خيالش شاد و غافل از قضا	16
عشق رنگ آميزكى	16
دشمن طاووس آمد، پر او	17
مى بلرزد عرش از مدح شقى	17
كم كسى زابدال حق آگاه شد	17
بوزينه و تقليد استاد	18
حذر از ابليس	19
شاهى در جهودان	19
خودبين همچون احول	20
هنر پوشيده شد	21
دل به دل راه دارد	21
آگهى از شر	22
حضور دل نمازت نماز مى شود	22
اخوت مرگ و خواب	22
ليلى ومجنون	23
دل به سايه خوش نمودن ابلهى است	24
سايه يزدان بود بنده خدا	25
دامن آخر الزمان	25
حسد شيطان	26
اوج ايثار	26
خم عيسى	26
تلون موجب رضايت نيست	27
هست دلهاى شكسته	28
هان مزن تهمت	28
حق شناس است آن كه شد عترت شناس	28
خلق را جبارى رحمت است	29
بوى گل را از كه يابيم	30
اوصاف رسول در تورات	30
اصحاب اخدود	31
سنت بد موجب خشم است	32
هست مقهور خدا دلهاى ما	33
انوار حق	33
رابطه جزءها و كل	34
دهان كژ كردن	34
رحم خواهى بر ضعيفان	35
هود گرد مؤمنان خطى كشيد	36
قصه شيبان	37
مرگ مومن مثل	37
تسبيح ملك	38
قصه خرگوش و شير و چاه آب	40
نفس بدترين دشمن	41
مومن و برحذر از سوراخ مار	42
گه قدر تغيير يابد	42
مرده بايد بود پيش حكم حق	43
توكل رهبراست	43
«با توكل زانوى اشتر ببند»	43
«رمز الكاسب حبيب الله شنو»	44
ريشه كسب است از ضعف يقين	44
شد عيال الله كل آدمى	45
نيست بر دوش مراد و پير، بار	45
كاهش نعمت ز كم شكرى بود	45
قابض الارواح و اعجابش شنو/ بهر جان دادن شتابد آدمى	46
حاجت ما گه فتد بر قتلگاه!	47
فربه را زندان جان محكم‌تر است!	48
بهر مؤمن اين جهان زندان بود	48
اى خوش آن مالى كه صرف دين شود	49
از سليمان انتخاب فقر بين	49
جنيان تبعيد و متوارى شدند	50
«مشورت ادراك و هشيارى دهد»	50
مستشاران را«امين» دانسته‌اند	51
«گفت هر رازى نشايد باز گفت»	51
از ذهب، مذهب، ذهابت دم مزن	52
فاش گردد راز بين دو نفر	52
پاسخ سر بسته دادى گه رسول	53
«گر يكى گامى نهم سوزد مرا»	53
از تمارض آدمى گردد مريض	54
بهر معراج رسول6 آمد براق	54
چون مگس، پنداشت خود را هست كس	55
اهل تفسير به آرا دوزخى است	55
«مصطفى فرمود دنيا ساعتى است»	56
هر نفس دنياى ما نو مى‌شود	56
پشه‌اى نمرود را در هم شكست	56
گر خدا خواهد بگيرد عقلها	57
تيز بين هدهد نبيند دام را!	58
«چون قضا آيد شود دانش به خواب»	61
با كسان بودن همه دشوارى است	61
«چاه مظلم گشت ظلم ظالمان»	61
هر كه چاهى كند در آن اوفتاد	62
زيركى مؤمن از نور خداست	62
هان جهاد نفس غزو اكبر است	63
هست دوزخ نعره زن: هل من مزيد؟	64
گفت احمد6 اين جهاد اكبر است	65
دفع كبر از دل نه كار هر كس است	66
«شير آن است آن كه خود را بشكند»	66
داستان پيك رومى و عمر	67
كوخ باشد كاخ اسلام نخست	70
«اى برادر چون ببينى قصر او؟»	70
«لاجرم جوينده يابنده بود»	70
«زير سايه خفته بين سايه خدا»	71
بر لباسش وصله‌ها مى‌زد	71
چون ز حق ترسى ز تو ترسند خلق	72
«گفت پيغمبر سلام آنگه كلام»	72
«آن كه خوفش نيست چون گويى مترس»	73
هست ز اسماء خدا«نعم الرفيق»	73
داد الفت حق ميان جسم و جان	73
گفت احمد6 قلب را گوش است و چشم	74
«وا ندارد كارش(خدا) از كار دگر»	74
قارى قرآن كليم من بود./ هست قارى با نبوت مندرج	74
آدمى را آفتى چون شهرت است	75
«بود بازرگان و او را طوطيى»/ با سليمان گفت مرغك راز خويش/ بشنو از عطار اينك قصه را	75
«يا ربى زو، شصت لبيك از خدا»	77
چون تو را مالى رسد بر گير از آن	77
«مدتى مى‌بايدش(مريد) لب دوختن»	78
آدمى را لالى از كرى بود	78
اشك شويد هر عتاب و هر گناه	79
روزى پاكت دهد نور و كمال	79
متقى مشتاق مرگ و رفتن است	79
گفته چون تيرى است جسته از كمان	79
اى زبان، خوب و بد اعضا تويى	80
شد مقدم خلقت جان بر جسد	80
حق بود مقتول خود را خون بها	80
«اى حيات عاشقان در مردگى»	81
هست نيتها اساس حشر و نشر	81
حق غيور است و غيوران را محب	82
«وقت» باشد جلوه‌اى از غيرتش	83
حق بود مشتاق دلهاى حزين	83
خنده آيد خالق ما را ز ما	83
بر گياهان چنگ اندازد غريق	84
«كوشش بى‌هوده به از خفتگى»	84
در پناه كوه، الياس آرميد	84
مادح خود را خفيف و خوار ساز/«مدح» باشد در حقيقت همچو«قتل»	85
بو سعيد و قصه طنبور زن	86
صور اسرافيل احياگر شود	88
حق براى صالحان چشم است و گوش	89
هر كه وقف حق شود حق يار اوست	89
«گفت پيغمبر كه اصحابى نجوم»	90
«گفت طوبى من رآنى، مصطفى»	90
هان! نسيم رحمت حق مى‌وزد	91
شاخ طوبى رويد از بيت على(ع)	92
روح باشد مصطفى، تن اشترش	92
اى حميرا بهر من كن گفت و گو	92
نيست ماده نيست نر روح بشر/ ننگرد حق صورت اشخاص را	93
«مصطفى گويان ارحنا يا بلال»	93
شد نماز صبح، احمد6 را قضا	94
استحاله پاك گرداند نجس	95
گفت احمد6 من ز يوسف املحم	95
«غيب را ابرى و آبى ديگر است»	96
«تن مپوشانيد از باد بهار»	96
آن ستون نالان شد از هجر رسول	96
«پنج نوبت مى‌زنند از بهر دين»	98
سنگ در دست نبى6 تسبيح گفت	98
كينه جو مى‌نوشد از مقتول خون	99
كس نداند قيمت يك لحظه عمر	99
دو فرشته هر سحر پندت دهند	99
قصه مأمون و اعرابى و آب	100
سامرى منفور خاص و عام شد	103
شد عيال الله مخلوقات حق	103
يك جوال از گندم و ديگر ز سنگ!	103
نيست گنجى چون قناعت با دوام	104
گفت احمد6 فقر باشد فخر من	104
مال باشد صاحبش را عيب پوش	105
كى غناى قلب از ثروت بود	105
افتخار مصطفى6 بر فقر بود	106
قصه مرد و درخت و كيد زن	106
چهره احمد6 گواه صدق اوست/ قصه سقراط و آن گستاخ زن	106
خواست احمد6 از حميرا گفت و گو	107
بهترين است آن كه زن را نيك داشت/ زن شود گستاخ بر مرد كريم/ قصه احنف شنو از قصر شام	108
«چون قضا آيد فرو پوشد بصر»	109
كس به جز بر فطرت سالم نزاد	109
داستان نعل وارونه شنو	109
ناقه صالح ز حق اعجاز بود	110
ناقه را كشتند و واجب شد عذاب	110
زيرك از چهره شناسد اين و آن	111
سنگ گردد لعل ليكن ز آفتاب	111
هست سركه خوب و نيكو نان خورش	112
بنگرد مؤمن به نور رب خويش	112
حب اشيا كور و كر سازد تو را	112
مى‌نگنجد حق مگر در قلب پاك	113
«مهر من بر خشم پيشى گرفته است»	114
«او ز يك تصديق صديقى شده»	114
بشنو از مجنون و بيمارى يار	115
هان! بپوشانيد چشمان از حرام	116
«رب سلم» هست ذكر مصطفى6	116
ديدن مؤمن بود از نور حق	116
يافت موسى آتشى اما ز وحى!	117
برد عيسى را خدا در آسمان	117
خاك خواهى رو سوى توده‌ى كلان!	117
مردمان هستند بر دين ملوك	118
با زلال نهر جوها شد زلال	118
داستان نحوى از قول عبيد/ قصه‌اى ديگر ز نحويون شنو	119
آفريدم خلق را بهر شناخت	120
چون كه كوبى در، به رويت وا شود	121
بر مسلمان هست گل خوردن حرام	122
نقص انسان است: سيرى يا كه جوع	122
تا سگت باشد گرسنه رام توست	123
بهترين داروست پرهيز از خوراك	123
پس قيامت روز عرض اكبر است/ مرتضى فرمود من فايز شدم	124
آن كه بى‌پير است شيطان پير اوست	124
نيست يكسان مشورت با ديگران	124
«تو تقرب جو به عقل و سر خويش»	125
هست دور از رحمت حق خال كوب	126
شير و تقسيم غنايم را شنو	126
در جماعت هست رحمتهاى حق	128
آن كه گويد«من» ز محرومان شود	128
هست هر لحظه خدا را سه سپاه	130
انبيا فرزند نور واحدند	131
گفت احمد6 امتم مرحومه است	131
هديه آيينه را بينى مدام!	132
گشت مرتد كاتبى عصر رسول	132
حق كند عفو و محب عفو، اوست	134
زشت رويى كه شكست آيينه را	134
گفت احمد6 رو اعاده كن نماز	135
ديدن اخوان، نبى6 را آرزوست	135
نقش روم و صيقل چين را ببين	136
مصطفى6 از حارثه تجليل كرد	139
بطن ما در منشأ سعد و شقا	140
بينش مؤمن ز نور حق بود	140
رد تهمت كرد لقمان حكيم	140
پر اثر باشد دعاى در خفا	141
«گفت پيغمبر كه: اصحابى نجوم»	141
شد قوى‌تر آدمى از كاينات	141
آتشى كه سرد گردد با زكات	142
«از على آموز اخلاص عمل»/ قصه‌هايى ديگر از اخلاص بين	143
مصطفى6 را حق دهد آب و غذا	144
هست باب علم پيغمبر6 على(ع)	145
گه شود مبعوث، يك تن امتى	145
آن كه شد لله، ايمانش فزود	146
قدر فهم هر كسى بودش6 سخن	146
مهربانى خدا بر خشم او سبقت گرفته است	147
معصيت گاهى تو را جنت برد!	147
من چگونه قاتل خود را كشم؟!	147
هر آنچه بايد محقق گردد، محقق مى شود	149
بهر دنيا نيست پيكار على(ع)	149
جاى گنج، احمد6 فقيرى را گزيد	150
مصطفى6 را با خدا ميقاتهاست	152
آرزوى مرگ كى دارد يهود	152
هست ملعون هادم بنيان حق	153
دفتر دوم
گر چه تنهايى حذر كن از بدان	155
هست مؤمن بهر مؤمن آينه	155
خواب عالم ذكر و بيدارى بود	156
حق جميلش دان و مشتاق جمال	156
يار بهر يار چون آيينه است	157
رؤيت ماه و خليفه‌ى مسلمين	157
«بس دعاها كان زيان است و هلاك	158
اسم اعظم اهل را بايد نه غير	158
اهل ايمان مانند نفس واحده هستند	159
هر كه نور حق بر او تابيد، رست	160
كن حذر از سبزه‌هاى مزبله	160
در دل مؤمن شود حكمت مقيم	160
قصه باز سپيد و پير زن	161
هست برتر مصطفى و امتش	162
گنج پنهان بود حق، او را شناس	163
قصه‌ها بشنو ز شيخ و وام او	163
هر سحر باشد نداى دو ملك	164
صدق ابراهيم و فرزندش شنو	164
قصه آن كر كه آمد ز آسيا	165
گر حبيبم نيست چشم از بهر چيست؟	166
«آنچنان بنما به ما آن را كه هست»	167
دشمن سر سخت انسان نفس اوست	168
قصه شيرى كه مركب شد به شب!	168
شد خر مهمان طعام ميهمان!	170
«چون قضا آيد چه سود است احتياط»	170
فقر باشد موجب كفر و گناه	171
آنچه گيرد دست بايد پس دهد	171
قصه بو بكر و انفاقش شنو	172
انتظار خير از مفلس خطاست	172
هست ايذا هر كجا مؤمن رود	173
چون نباشد صبر از ايمان مگو	174
«از پى هر درد درمان آفريد»	175
رفتن جان را ببيند محتضر	176
مركب او6 زين و پالانى نداشت	177
از«اگر كردن» حذر بايد نمود	177
بهترين اعطاى حق خلق نكوست	178
نور حق را پرده‌ها در پرده‌هاست	179
«آدمى مخفى است در زير زبان»	180
با يقين بخشش افزون مى شود	180
جز خدا كس ز اوليا آگاه نيست	181
«متحد جانهاى مردان خداست»	181
نقض كننده تصميمهاى ما خداست	181
نور مؤمن آتش جهنم را خاموش مى كند	182
«اين سخا شاخى است از سرو بهشت»	182
مخلصان باشند دايم در خطر	183
گشت محروم آن كه را شرم و حياست	183
كرد شبلى دوستان را امتحان	184
«دوست همچون زر، بلا چون آتش است»	185
عبد عبد عارفان را قصه‌هاست	185
هست اهل صدق آگاه از قلوب	187
قصها بشنو ز شاكر نعمتان/ تلخى ميوه ز شيرينى نكاست	188
هست ملعون آن كه نفزايد به عقل/ ناقص الاعضا بيابد لطف حق	189
مؤمن با نور رب خويش مى بيند	190
محو گردد نور از خورشيد و ماه	190
پاى اين شمس و قمر پى مى‌شود	190
قصه خشكيدن چاه است و چشم!	191
با دعا شد سنگزاران سبزه‌زار/ دامن كوهى كه پر شد از درخت	193
اهل ايمان تشنگان حكمت‌اند	194
«عاقبت جوينده يابنده بود»	195
ساده لوحان و دعاهاشان شنو	195
بين خدا را در عيادت از مريض	198
متقى را حق شود سمع و بصر	198
هست مبغوض خدا حكم طلاق	198
«من نكردم امر تا سودى كنم»	199
«ما زبان را ننگريم و دل را»	200
«خون شهيدان را ز آب اولى‌تر است»	200
قصه‌ها بشنو ز مار و آدمى	200
براى بهشت رنجها را بايد تحمل كرد	203
«سوخته‌ى آتش قرين كوثر است»	204
رتبت عقل اول و نفس آخرست	204
لطف احمد6 در حق امت ببين	204
«دشمن دانا به از نادان دوست»	205
گريه‌اش6 بيش است چون داناترست	205
خرس نادان دوستى‌اش دشمنى است	206
از دو كورى داشت ناله مرد كور	209
«هان و هان بگريز از اين آتشكده»/ بنگرد مؤمن به نور رب خويش	209
عده‌اى گشتند گوساله پرست!	210
در اصالت مردمان چون معدن‌اند	210
شادمان گردند مجنونان ز هم!	211
با كبوتر بين كلاغى همنشين	211
در دعا خير دو عالم را بخواه	211
نزد بيماران روى يابى مرا	212
داستان باغبان و آن سه دزد/ قصه گاوان و شير چاره‌گر(	213
كن طواف شيخ و ديگر حج مرو!	215
سر هم باشند رب و آدمى	216
«چون مرا ديدى خدا را ديده‌اى»	216
قصه همسر گزينان را شنو	217
گم شده مؤمن همانا حكمت است	219
قصه مى خوارگان و حرفشان	219
پاره پيهى اى عجب بيند جهان!	220
گشت دوزخ سرد بهر مؤمنان	221
هست شيطان مانع رشد و كمال/ گاه شيطان نادم از مكر خود است!	221
باش در تعجيل از بهر نماز	223
«آفريدم تا ز من سودى كنند»	223
هم هدايت هم ضلالت از خداست	223
مرد زشت و آينه را قصه‌هاست	224
دنبه در صحرا فريب است و تله	225
دوستى اشيا آدمى را كور و كر مى كند	226
ميوه صدق است اطمينان دل	226
بين دو عالم يكى جاهل نگر!	227
«طاعت عامه گناه خاصگان»	227
گر منافق ساخت مسجد توطئه است	228
كن حذر از سبزه و گل در دمن	229
«بر شما من از شما مشفق‌ترم	229
آتش و پروانه تمثيل نبى6 است/ عاقلان از بهر جاهل غم خورند	229
«حكمت قرآن چو ضاله مؤمن است»	230
هر كه مؤمن شد كياست زان اوست	230
عارف حق شد زبانش نارسا	231
چار هندو در يكى مسجد شدند/ آن سه تن نسناس را هم قصه‌اى است	231
عبرت از غير است كار هر سعيد	232
روز قيامت آخرين امت نخستين مى‌شود	232
هست گورستان مگر خانه فقير!	233
قصه روباه و طبل پر صدا	233
داستان پهلوان بى هنر	234
لنگه‌اى از گندم و ديگر ز خاك!	234
بهر ادهم سوزن زر آورند!	235
قرة العين پيامبر شد نماز	236
«در يكى پيهى نهى تو روشنى»	236
برطرف سازد نجس را قلتين	236
بدترين كيفر همان ترك دعاست/ داستان عالم عاصى شنو	237
«كى خورد بنده خدا الا حلال»	237
بشنو اين شش امتياز مصطفى6	238
اشترى شد رام يك موش ضعيف	238
مالك دينار و لطف ماهيان	239
هست امر معتدل خير الامور	240
قلب او6 بيدار باشد وقت خواب	240
ضاله مؤمن هميشه حكمت است	241
كرد تصديق مسيح، يحياى پاك	241
داستان احول و ديدار ماه	241
عهد نو شروان و داروى حيات	242
مؤمنان هستند نفس واحده	242
كينه‌هاى اوس و خزرج محو شد	242
دايگى ماكيان و تخم بط!	243
دفتر سوم
تكيه بر«سه» سنت پيغمبر است	245
قصه فرزند فيل و انتقام	246
«گفت اطفال من‌اند اين اوليا»	249
حرمت اموال چون خونها بدان	249
«آن كه يابد بوى حق را از يمن»	250
نزد حق«سين» بلالش«شين» بود/ بنگر اين«الهمد» و آن«الحمد» را	250
هان دعا كن از دهان غير خود!	251
پوست را هم بفكنى نشناسمت!	252
از كسى كه نيكى‌اش كردى بترس!	253
سوء ظن محتاط و زيرك سازدت	253
قصه اهل سبا و كفرشان	254
گر تو من باشى بگو من كيستم؟!	254
«چون قضا آيد شود تنگ اين جهان»	255
در چه افتد آن كه چاهى مى‌كند	256
كن توكل بر حق و روزى بخواه	256
نيست چاره با قضاى آسمان	256
چون قضا آيد خرد عاجز شود	256
بخل فرزندان بلاى باغ شد	256
«گور عقل آمد، وطن در روستا»	257
ساكن متروكه‌ها چون مرده‌هاست	258
در سفرها صحت است و منفعت	258
با سگ ليلى سخنها داشت قيس	259
آزمايندت چو كوزه از صدا	260
دور شو از وسوسه هاروتيان	261
كوه را بز پرتگاه و مهلكه است	261
زاد موسى نقش دشمن شد بر آب	261
وحشت فرعون افزون از عصا	263
آخرين امت نخستين مى‌شود	264
ساحران گشتند حق جو حق پرست	264
هنگام خواب قلب او6 بيدار مى باشد	264
فيل و كوران را فراوان قصه‌هاست	265
بهر خالق شد«اعاده» سهل‌تر	267
گشت كنعان دشمن نوح و نجات/ عضو فاسد قطع گردد از بدن	267
خود گنه باشد رضايت از گناه	269
ده رضا اندر قضاى كردگار	269
قصه سلمانى و موى سپيد	270
قارى قرآن جليل امت است	270
جاى شكوه نيست هنگام وصال	271
عاقبت قاتل سزاى خويش ديد	272
سالم از تلقين به بيمارى فتد	273
«در زبان پنهان بود حسن رجال»	274
هر كسى از عقل سهمى برده است	274
تمارض آدمى را بيمار مى گرداند	275
قصه بو الخير اقطع خواندنى است	275
كارها بر صاحبش آسان شود	279
دل بود لرزان چو پرى در فضا	279
دل همى‌جوشد درون ديگ تن!	280
بايزيد و قصه تحريم آب	281
آدمى چون مرد بيدارى رسد	281
اين جهان رؤيا و خوابى بيش نيست	281
نيست لغزش گر جلو را بنگرى	282
خواب صد سال عزير و مركبش	283
خنده بر مرگ پسر بين زين پدر!	283
پير هر قومى به مانند نبى است	284
هست پيغمبر شفيع عاصيان	285
صالحان امتم خود شافع‌اند	285
قصه بيناى نابينا ببين	286
حكمت خاموشى از لقمان شنو	286
بطن در بطن است قرآن كريم	287
از دقوقى شرح مبسوطى بخوان	288
بهر امت هست پيغمبر پدر	291
عضو مقطوع بدن را مرده دان	291
حق شناسد اولياى خاص خود	292
كى توانم رب خود را من ستود	292
در«تحيات» است مدح انبيا	292
عمر خود را در چه پايان برده‌اى؟	293
سجده كردن را بياموز از رسول6	293
عاقل و جاهل كجا يكسان بود؟	294
«حزم چه بود بد گمانى در جهان»	295
«حق همى‌گويد نظرمان بر دل است»	295
«دل نظرگاه خدا وان گاه كور!»	295
نيست آگه جز خدا بر اوليا	295
حب اشيا كور سازد كر كند	295
نور چشم مصطفى باشد نماز	295
«كژ نهم تا راست گردد اين جهان»	296
فاجران افشاگر جرم خودند	296
«نفس تو هر دم برآرد صد شرار»/ با وضو كن آتش خشمت خموش	297
ريگها شد آرد از بهر خليل/ بهر موسى پشم بز گردد حرير	297
«مرغ با بيلى عدو را بشكند»	299
«دم گاو كشته بر مقتول زن»	299
شد خدا بهر رسولش ميزبان	300
احمقان را نيست داروى علاج	300
دنيا چيزى بيش از يك رؤيا و خواب نيست	301
«اصلشان بد بود آن اهل سبا»	301
شاه پيلان و رسول ماه بين	302
از بدى حوادث بايد به خدا پناه برد	303
«ديده و دل هست بين اصبعين»	304
«عزم و فسخت هم ز عزم و فسخ اوست»	304
«نوح اندر باديه كشتى بساخت»	304
«چشمتان را وا گشايد مرگ، نيك»	305
مرغ زيرك شد اسير دانه‌اى	305
«ساخت موسى قدس در باب صغير»	305
بى‌طهارت كى نمازت شد نماز	306
قصه خواجه شنو با آن غلام	306
تاجر ترسو منافع كم برد	307
اتقيا باشند پنهان از نظر	307
سوى حق رو تا شتابد سوى تو	308
قصه قحطى آب و پير زن	309
نام كودك را نبى6 تغيير داد	311
مرغكى كفش پيامبر را ربود	311
«گرم‌تر گردد همى از منع، مرد»	312
عجز در عصيان تو را پاكى دهد	312
گفت احمد6 فقر من فخر من است/ اغنيا لغزند بيش از ديگران	313
آفرين بايد نه نفرين بر خروس!	313
«عاقل اول بيند آخر را به دل»	314
صالحان را هست نعمتهاى خاص	314
آدمى را سجده‌ها جنت شود	315
ذكر مؤمن مرغ گردد در بهشت	315
نور مؤمن مى‌كند خاموش نار	315
وسوسه با وحى يكسان كى بود	316
«لا خلابه گوى و مشتاب و مران»	316
قصه مغبون و امداد از نبى6	316
«هست تعجيلت ز شيطان لعين»	317
مرگ شد بهر بلال عين طرب	318
اين جهان باشد رحم، ما چون جنين	318
زادن دوم كمال آدمى است	318
اوليا را جز خدا نشناخت كس	319
قصه صدر جهان بين و پسر	319
«رب سلم» هست ذكر مسلمين	321
«ديد مريم صورتى بس جان فزا»	322
«آفتاب آمد دليل آفتاب»	322
شادى از شش باشد و غم از جگر	322
بعد از هر سختى آسانى به دنبالش مى باشد	323
اى خوشا بر نفس دون چيره شدن	323
اهل ايمان اهل ميهن دوستى است	323
هر كجا يار است آنجا شهر ماست	324
عقل و عاقل را قضا احمق كند	324
بود رى را ميهمان كش مسجدى!	324
دين همان اخلاص ورزيدن بود	326
كافران دنياى دون را عاشق‌اند	326
از شجاعت دم مزن قبل از نبرد	327
يار مشرك بود شيطان در غزا	327
بدترين دشمن درون آدمى است	328
سحر باشد در بيان آدمى	328
اشتر نقاره را طبلك چه باك!	329
چون يقين آيد عطا افزون شود	332
خلق چوپان‌اند بهر هم دگر	332
«عطوفت حضرت حق بر قهر او سابق شده است»	333
«زير ظاهر باطنى هم قاهر است»	333
«هين تو كار خويش كن اى ارجمند»	333
«قلب مؤمن هست بين اصبعين»	333
بانگ شيطان گله‌بان اشقياست	333
هر كه شد از نفس مستغنى، غنى است	334
هر كه خوفش بيش امنش بيشتر	334
ناقص تصميمهاى ما خداست	335
جنت آسان دست نايد رو بكوش	335
«هان مراداتت همه اشكسته پاست!»	335
با غل و زنجير در جنت شدن!	335
مؤمن از دشمن نگه دارد حريم	336
هست از يك نوع، معراج رسل	336
فقر باشد افتخار آن نبى6	336
عين بيدارى بود خواب رسول	337
پيش از آدم شد نبى6 ختم رسل	337
دستتان گيرد پيامبر از سقوط	337
از ضعيفان‌اند جنت رفتگان	338
سوء ظن بر خود نشان زيركى است	338
جنت و اجبار! اين باشد شگفت	338
مرگ انسانها بود نقل مكان	339
آن كه وقف شود حق با وى است	339
«از سليمان گشت پشه داد خواه»	340
«ظلم را ظلمت بود اصل و عضد»	340
عرش مى‌لرزد چو گريد يك يتيم	340
قول هر دو خصم را بايد شنيد	341
بندگانى بين كه رشك انبياست	341
غير هفتاد و دو ملت دينشان	342
«عاقبت جوينده يابنده بود»	342
چون درى كوبى برون آيد سرى	342
دفتر چهارم
حق تو را باشد چو باشى بهر حق	343
«پس ملايك رب سلم مى‌زنند»	343
رب خود را گر شناسى از خداست	343
چون كه وقف حق شوى حق يار توست	343
حق براى صالحان چشم است و گوش	344
انبيا را بيشتر باشد بلا	344
ابتلاى حق كند تطهيرتان	345
چون غضب كردى غضب بينى ز حق	346
نزد حق از بره كمتر نيستيم	347
رفتن كناس در بازار عطر	347
هر كه نور حق بر او تابيد رست	348
«ليك كى باشد خبر همچون عيان»	348
چون قضا آيد فرو بندد بصر	348
صدق گفتار است در چهر نبى6	349
بر خطاى است آن كه حق را آزمود	349
«امتحان خود را كن آنگه غير را»	349
مسجد الاقصى و داود نبى(ع)	350
مؤمنان باشند نفس واحده	351
«قصه عثمان كه بر منبر برفت»	351
بس مسافتهاست در ارض و سما	352
انبيا تحت لواى احمدند6	353
خلقت خاتم6 نخستين خلقت است	354
«من به معنى جد جد افتاده‌ام»	354
چون سفينه‌ى نوح باشد عترتم	354
يافت احمد6 بوى رحمان از يمن	355
قصه بلقيس و ارسال تحف	355
گفت پيغمبر ز غيبم هديه‌هاست	356
بين كرامتهاى شيخ مغربى	356
قصه گل خوار با شكر فروش	357
تير شيطان ديدن نامحرم است	358
هست دنيا كشت‌زار آخرت	358
اهل عصيان اين جهان آباد كرد!	359
سنگ، زر مى‌شد به دست آن غلام	359
«ملك بر هم زن تو ادهم‌وار زود»	359
قصه ناى و بذله گويى‌اش	360
كرد احمد6 قوم جاهل را دعا	360
«قصه راز حليمه گويمت»	360
احمد6 از اسلاف پاكان بوده است	363
مصطفى6 را خلقت از نور خداست	363
شد هراسان سايل كورى ز سگ	364
قلب مؤمن هست تسخير اله	364
بر حريصان نيست فرخنده جهان	364
ناريان و نوريان از هم جداست	365
«خلق ما بر صورت خود كرد حق»	365
حمد مخصوص خداوند است و بس	366
قصه ديو و سليمانى او!	367
مسجد اقصى و تخريبش شنو	367
گور كندن از كلاغ آغاز شد	368
چون قضا آمد خرد زايل شود	368
اى خدا بنما به ما عيب گناه	369
صنع خواهى يا كه صانع، هوش‌دار	369
«اى خنك آن را كه پيش از مرگ مرد»	369
اكثر اهل بهشت اين گونه‌اند	370
هست مأجور آن كه گيرد دست كور	370
لطف حق بينى چو گيرى دست كور	371
عصر احمد6 با قيامت شد قرين	371
هست خاموشى جواب احمقان	372
پاسخ احمق سكوت است و سكوت	372
«خلق عالم را سه گونه آفريد»	372
ناقه و مجنون خلاف هم روند!	373
جذبه‌اى كار عبادتها كند	374
اين چنين دنيا فريبد آدمى	374
«از جهان دو بانگ مى‌آيد به ضد»	375
آخرت نسبت به دنيا چون هووست!/ اين جهان و آن جهان ضد هم اند	376
«مرگ تن هديه است بر اصحاب راز»	376
«بو مسيلم گفت خود من احمدم!»	377
حق به باطن نى به ظاهر بنگرد	377
گاه بر لب مدح و در دل كينه‌هاست!	377
داستان بايزيد و بو الحسن	378
«از يمن مى‌آيدم بوى خدا»	378
دل بود منزلگه پروردگار	379
مؤمنان بينند با انوار حق	379
از مكاره مى‌شود حاصل بهشت	379
قصه جبريل و معراج نبى6	379
هر كه مخلص شد طبيعت رام اوست/ از سليمان بشنو و انگشترش	380
«خود عدوت اوست قندش مى‌دهى!»	381
«هر كه او عاقل بود او جان ماست»	381
عقلها مطبوع يا مسموع دان	382
از لياقت شد اسامه حكمران	382
«لاجرم اغلب بلا بر انبياست»	383
«خود ملايك نيز ناهمتا بدند»	384
«پير بايد پير بايد پيشوا»	384
«كه خبر هرزه بود پيش نظر»	385
«بايزيد آمد كه نك يزدان منم»	385
«دل ببينيم و به ظاهر ننگريم»	385
آدمى را حكم بر ظاهر بود	386
آبگيرى بود و سه ماهى در آن	386
اهل ايمان را بود حب الوطن	387
«در وضو هر عضو را وردى جداست»	388
بهر استنجا دعايش ديگر است!	388
«همچنين حب الوطن باشد درست»	389
«چون على تو آه اندر چاه كن»	389
«خواب خود در چشم ترسنده كجاست؟»	389
پندهاى مرغ و صياد حريص	389
«مرگ پيش از مرگ امن است اى فتى»	392
هست آبادى پس از تخريبها	392
«رحمت او سبق دارد بر غضب»	392
مهلت حق ظالمان را حجت است	392
هست باب توبه بر مخلوق باز	393
هست جنت را ز رحمت هشت در	393
خصم نشنيد از كليم الله پند	393
چار نعمت هست دايم در بهشت	393
«كلم الناس» است فرمان خدا	395
مژده عكاشه شد باب نجات	395
مصطفى(ع) را رحلت آمد در ربيع	396
در دعا گفتى6«و الحقنى الرفيق»	396
بود با مژده‌ى صفر مژده‌ى بهشت	396
«گفت عكاشه ببرد از مژده بر»	397
«غافلى هم حكمت است و نعمت است»	397
آن كه با حق بود حق با او بود	398
قصه كمپير با باز سپيد	398
قصه طفلى كه شد بر ناودان	398
نور مؤمن مى‌كند آتش خموش	399
دوزخ از مؤمن به حق گيرد پناه	399
اى خوش آن مؤمن كه نفسش رام شد	400
كبريايى بشر شرك آورد	400
داستان مالك و دهرى شنو	401
حق بود اهل توكل را پناه	401
جلب خشنودى حق هم از حق است	402
در شفاعت مصطفى6 افضل بود	402
بود احمد6 راز حق اوقات خاص	403
مى‌شود حق خون بهاى بنده‌اش!	404
از خليل حق توكل ياد گير	404
بهر عقبى كشت‌زار است اين جهان	404
اهل دوزخ كاه اين خرمن بود	405
گفت حق من گنج پنهان بوده‌ام	405
خواب انسان جلوه‌اى از مرگ اوست	405
نور حق دلها ز دنيا بگسلد	406
راز و سر هر پدر فرزند اوست	406
بى‌نياز آن كس بود كاو بى‌هواس	407
بى‌غم آن كس شد كه غم دين گزيد	407
در نكاح زن مجو مال و جمال	407
دل چو نور حق بيابد رسته است	408
گفت پيغمبر كه دنيا ساحر است	408
«رحمت او سابق است از قهر او»	408
اين جهان باشد هو وى آن جهان	408
قحط سالى بين و شادى غلام!	409
مؤمنان عضوى ز اعضاى هم اند	409
شد زمين از نقره جنت از طلا	410
از عزير و خواب صد ساله‌اش شنو	410
«جمع كن خود را جماعت رحمت است»	411
«پس جواب احمقان آمد سكوت»	411
داشت استغفار هر روزه نبى6	411
آنچه بايد شد شود، جف القلم	412
اى خوش آن كاو نفس خود را رام كرد	412
نيست عقل فلسفى مشكل‌گشا	412
«كه منم كشتى در اين درياى كل»	413
هست آخر بين به دور از مهلكه	413
اهل ايمان را بود حب الوطن	414
مؤمنان بينند با نور خدا	414
گشت دريا خون براى قبطيان	414
انس با قرآن بهشتت مى‌برد	415
گور بابى شد ز دوزخ يا بهشت	416
خواهم اشيا را كما هى بنگرم	416
گنج پنهان بودم و ظاهر شدم	416
گفت احمد6 اين جهان بادش چو خواب	416
هست اين دنيا چو خواب خفتگان	417
مى‌شود بيدار چون ميرد كسى!	417
«بحث كم جوييد در ذات خدا»	417
«صد هزاران پرده آمد تا اله»	418
يا رب از تو هم ثناى تو سزد	419
«رفت ذو القرنين سوى كوى قاف»	419
«موركى بر كاغذى ديد او قلم»	420
لطف حق بر قهر او سبقت گرفت	420
خواست احمد6 تا كه بيند جبرئيل	421
امت احمد6 همى‌گيرد سبق	422
بيش از اين گر من پرم سوزد پرم	422
ميزبان خويش را حرمت بدار	423
كرد نقض عهد با احمد6 يهود	424
دفتر پنجم
راز مرغان نيك بشنو از خليل(ع)	425
باشد از شيطان شتاب آدمى	426
«لاجرم كافر خورد در هفت بطن»	426
ميهمانان بين خود قسمت كنيد	429
«كه رعيت دين شه دارند و بس»	430
آنچه را چشمان نديده آن دهند	430
پوشش جنت ز كره و سختى است	430
رحمت حق برده سبقت بر غضب	430
گفت پيغمبر: ارحنا يا بلال	430
اهل ايمان‌اند جاسوس قلوب	431
كن دعا تا حفظ گردد نسل تو	431
گشت تسليم نبى6 شيطان او	432
جوع، خاصان را طعام ايزدى است	432
از ملائك دان«قلم» هم«لوح» را	433
قصه صوفى شنو با جبه‌اش	433
بعد عسرتها گشايش مى‌رسد	433
قصه دجال و آب و آتشش	433
«ذره عقلت به از صوم و نماز»	434
عقلها يكسان نباشد خلق را	436
رو خدا را از شكسته دل بجوى	436
چشم زخم آرد شتر را سوى ديگ!	436
«رحمتش بر نقمتش غالب شود»	437
«حرص و شهوت مار و منصب اژدهاست»	437
«دو رياست جو نگنجد در جهان»	438
«هست الوهيت رداى ذو الجلال»	438
«پر خود مى‌كند طاووسى به دشت»	438
«هين مكن خود را خصى رهبان مشو»	439
حق جزاى روزه مؤمن شود	439
هست با عشق مجازى ننگها	440
آخرت حسرتگه انسان بود	440
«عجب آرد معجبان را صد بلا»	440
نفس من دشمن‌ترين دشمنان	441
گفت احمد6 فقر من فخر من است	441
«قطره مى‌باريد و بالا ابرنى»	441
انتخاب فقر فخر است و غنا	441
پير در هر قوم باشد چون نبى	441
در معيت بين تو محبوب و محب	442
كن حذر ز اموات يعنى اغنيا!	442
چون غنى محتاج شد رحمش كنيد	443
همدمى با غير خود باشد عذاب	443
ريشه در افكار دارد تسميه	444
هست دلها منظر پروردگار	446
«ما زبان را ننگريم و قال را»	446
«زير پاى مادران باشد جنان»	446
بود و خواهد شد غريب اسلام ناب	446
از عزيز مصر و خواب او شنو	447
دامها بنهاد ابليس از زنان	447
ياور ابليس در اغوا«زن» است/ بى‌وفايى‌هاى زن را قصه‌هاست	448
اين جهان جادوگر است و پر فريب	454
شد قرين دايم انسان«عمل»	454
هست مال و همسران تا پاى گور	454
هست احسان تو جهد در معاش	455
گر زليخا بست در، حق باز كرد	455
هان مشو غافل از آنجا كامدى	456
رستى ار شد حب و بغضت بهر حق	456
عاشق صادق بود جانش به كف	456
«عاقبت جوينده يابنده بود»	457
مستعد حق ره حق مى‌رود	457
آدمى محفوظ گردد با نكاح	457
از زكات اين باغ پر محصول بود	458
هم بدو هم نيك را حق آفريد	459
بر غضب رحم خدا پيشى گرفت	460
«سبق رحمت بر غضب هست اى فتى»	461
جوى‌ها از چشمه‌ها گيرد مدد	461
در رعيت خلق و خوى شه نگر	461
اشك تقوا پيشگان باشد عزيز	461
قوم يونس رست چون توبه نمود	462
شد برابر اشك با خون شهيد	463
چار چشمه از سوى حق جارى است	463
«سبق رحمت گشت غالب بر غضب»	463
«من چو كلكم در ميان اصبعين»	463
«بهر هر دردى دوايى در خور است»	464
«چون قضا آيد طبيب ابله شود»	464
گر طعام الله خواهى روزه گير	464
مرگ، وصل دوستان را چون پل است	464
آن چنان بنما به ما اشيا كه هست	465
توشه كم، حسرت ميت فزود	465
گر به حق اميد دارى رسته‌اى	465
مرگ همچون خواب آيد سوى ما	466
نيست حق را باكى از عفو گناه	466
گشت پيهى عضو عالم بين ما!	467
غفلت از آغاز خود، آرد غرور/ از اياز آموز حفظ حد خويش/ قصه عبد العزيز و گريه‌اش	467
هست سر آدمى فرزند او	469
«مال چون مار است و اين جاده اژدها»	469
سنت بد حاصل بد آورد	469
هر سحر بيدارمان خواهد ملك	469
افضل اعمال جذبه حق بود	470
«هر كه رنجى ديد گنجى شد پديد»	471
چون در حق را زنى يابى مراد	471
اهل ايمان جمله نفس واحدند	471
«هر كه خود بشناخت يزدان را شناخت»	471
شد ز تقدير الهى عقل مات	472
داستانها بشنو از توبه‌ى نصوح	472
هست تائب همچو ناكرده گناه	474
قصه شير گر و درمان او	474
عقل قطب توست گرد آن بگرد	476
هست واجب، جستن رزق حلال	476
كسب ما باشد كليد رزقها	477
حق چو رزاق است جز او را مخوان/«رزق آيد پيش هر كه صبر جست»	477
گنج بى‌پايان قناعت را بدان	478
تا طمع باشد بود احساس فقر	478
تو به رزق و رزق بر تو شايق است	478
رزق تعقيبت كند هر جا روى/ قصه حلوا و آن صوفى شنو	479
دل به نور حق ز دنيا سرد شد	481
«اى خنك آن كس كه عقلش نر بود»	481
داستان خر برفت و خر برفت	481
واى اگر گيرند روبه را شتر!	482
«مكر شيطان است تعجيل و شتاب»	483
گفت احمد6 عترتم چون كشتى است	483
«گشت هفتاد و دو ملت اهل دين»	483
جز براى حق پرستيدن خطاست	483
«بهر عشق او را خدا لولاك گفت»	484
با دعاى مصطفى6 برگشت شمس	485
گفت احمد6 فقر كفرآور شود	486
«جوع خود سلطان داروهاست هين»	486
دوست كى از جوع نالد وز نياز	486
«جوع، رزق جان خاصان خداست»	487
«رزق تو بر تو ز تو عاشق‌تر است»	487
بشنو اين قصه ز گاوى پر خوراك	487
آن يكى با شمع مى‌جست آدمى!	487
«صد عطارد را قضا ابله كند»	488
عارف حق را زبان كند است و لال	488
قصه آن مغ كه ظلمت را گزيد	489
ان شاء الله ذكر و ورد مؤمن است	489
آنچه را حق خواست آن خواهد شدن	490
هم ملك هم ديو مشتاق تواند!	490
هست از گبران بتر، اهل قدر	490
قصه آن دزد و توجيهات او	491
عبد صالح را مشيت از خداست	492
«كژ روى، جف القلم، كژ آيدت»	492
از تصدق ذره‌اى كوهى شود	492
«آن وفا را هم وفا، جف القلم»	492
جاهلى شد معترض بر رب خويش	493
«زان كه مى‌بافى همه روزه بپوش»/ كى توان از خارها انگور چيد	493
فعل توست اين غصه‌ها، جف القلم	494
علم و تعليم است نقش بر حجر	494
ملت اسلام هفتاد و دو شد	495
شيطنت را عقل دانستن خطاست	495
حاضران جذب پيامبر6 مى‌شدند	496
بهر مجنون هست ليلى بهترين	496
آن كه شد غرق هوس وعظش چه سود؟	498
«اى خنك آن را كه ذات خود شناخت»	498
قصه گبر و مسلمانى شنو	498
«يك مؤذن داشت بس آواز بد»	498
«گفت آوه زان خر فحل فريد»	500
اين چنين نعمت نديده هيچ چشم	501
مرد ايمان اهل انس و الفت است	501
از خليفه بشنو و خمهاى مى	502
با مى محبوب واصل شد حبيب	504
احمد6 از هجران حق بى‌تاب شد	505
«عفو كن تا عفو يابى در جزا»	505
الكريم ابن الكريم	506
آفريدن بشر	506
نفس رام كردن	506
قصه خضرويه	507
جهاد اكبر و جهاد اصغر	507
قصه ريختن سكه‌ها در آب	507
بين از قياس آن كنيز	509
كى شنيدن بود مانند	513
فاصله بين حق و باطل	513
شجاعت و قتال	513
دنيا همچو خواب	514
پاكى شوهر	514
بهر جنت رنجها بايد كشيد	514
قصه محمود جام و اياز	515
عفوهاى عالم ذره‌اى	516
آن كه رست از نار از كوثر شكفت	516
علت خلقت الخلق	517
دفتر ششم
رغبت شغل	519
يكى همچون هزار	519
خصم حق	520
قلب مومن	520
جنگ او بهر خداست	521
قصه مرغ و واعظ و سايل	521
دين رب روز حشر	521
باشد از آل نبى هر متقى	522
همه از دوزخ مى‌گذرند	523
دنيا؛ گنده پير	523
قصه ثوبان و شلاق	524
استفتوا القلوب	524
قصه گنجشك و دام	525
قصه دزد قوچ	526
تارك دنيا	528
امر معروف و ز منكر احتراز	528
بهترين براى مردم	529
امت مرحوم	529
تنهايى به از ياران بد	529
مرده جو	530
نبى السيف	530
چون نباشد قوتى پرهيز به	530
گرگ امت	531
ترك كننده جماعت	532
معجزه هر نبى	532
خامى عشق	532
جوينده يابنده بود	533
عقل هر عطار كاگه شد	534
مومنان نفس واحده هستند	535
نابينا و بيت مصطفى	535
رسول رشكناك	536
ز منع؛ ميل افزون‌تر	536
چون بغرد بحر غره‌اش كف شود	536
بى بى‌كمال نردبان نايى به بام	536
متقى مى‌زيد	537
فهم آيد نه به عقل	537
زاده ثانى است	538
قيامت شد قرين	538
رسول خوش پيام	538
سحورى بر درى	538
نعمتهاى خاص	539
احد گفتى بلال	539
تكريم بلال	540
بسته شدن باب توبه	540
مخلصان سرچشمه حكمتند	541
آدمى بيند به پيهى عالمى	541
استماع از حق است	541
آرامش با نماز	542
هر كه قربش بيش	542
قصه ضعف هلال	542
مى‌بينند با نور خدا	544
اصحابى نجوم	544
انبيا و طى ارض و سما	544
خلقت آدم	545
پير و هوسهاى جوان	545
قدر فهم مستمع	546
جليس الله	547
وسوسه پرواز	547
عيان دوزخ و جنت	548
قصه محمود و هندو پسر	548
ضرر دوست نادان	549
حسرت ميت	549
كالغرانيق العلى	549
آنچه نپسندى به خود	550
چاه‌كن در چاه	551
اصحابم مانند نجومند	551
الولد سر ابيه	551
ياور احمد6	551
جمله دنيا را پر پشه بها	552
مستمع گوينده را شايق كند	552
لولاك در شان نبى	552
خياط دزد	553
حاضر جوابى زن	553
خشن‌تر از طلاق	554
پير كشيش	554
لطف حق و نزديكى دورها	555
معاف زن از جهاد	555
زنان عارف	555
علمهاى نادره	556
اولين مخلوق عقل است	556
ابيت عند ربى	556
از رياضت شير	556
شب چو لاشه مى‌فتد	557
تسليم خير المرسلين	558
خلعت لولاك	558
زيركى مومن	558
جان ما چون مهره‌اى	558
مراد حق تجلى	559
دو قله‌اى نيستى	559
هود ياران راز طوفان	559
عترت احمد6	559
ز درياى نبى	559
مخلصان از هر دو عالم	560
طاعت مايه گيرد از گنه	560
بشر عجول‌تر از شيطان	560
آمرزش در سحرگاهان	561
چشمانى پر آب	561
اصحاب جنت	562
قصه حلوا و سه رفيق	562
مهمان نوازى باديه نشينان	562
قسام فى النار از خبر	563
هيچ كافر را به خوارى منگريد	563
قصه شتر گاو و قوچ	564
تواضع با اكابر	565
خلق نيكو	565
شنيدن كى بود مانند ديدن	566
دل نيارامد به گفتار دروغ	566
دفع بلا با صدقه	566
فريضه علم بر هر مرد و زن	567
رهبانيت در دين ما نيست	567
موش و غوك	567
رحمتهاى حق در جماعت است	567
اصحابى نجوم	568
زر غبا	568
ديدار دوست	568
زكات و يارى ضعيف	569
صالحان و نعمتهاى خاص	569
خرد در مانده شد	569
سعد و نحس	569
سر الناس معادن	570
بو كردن مجنون	570
بوى از يمن	571
سوزد پرم	571
كور كر سازد محبت	571
حق درون را؛ نه برون را بنگرد	571
گفت حق؛ لولاك؛ در شان نبى	571
قصه گاو آبى	572
نور حق	572
خضراى دمن	573
شاخ جنت	573
الجار ثم الدار	573
قصه مصرى و طلا	573
موسى بعد طور	574
در دل مومن بگنجيديم	575
«وصف آدم مظهر آيات اوست»	575
قصه شير و خرگوش	575
آينه مشكن خود را علاج كن	575
ما رميت اذ رميت	576
شاكر مردم شاكر خداست	576
ترك شكر خلق	576
شكر از مخلوق	576
نفرى همچون هزار	577
شفقت موسى گوسفند را	578
با شبانى انبياء خو كرده	578
يوسف و زندانيان	579
شيطان وقت مرگ	580
دنيا لاشه‌اى است	580
حق را حق نما	581
قلب، بين اصبعين	581
بى‌خبر بودن ز پايان	581
خيار در بيع	582
پس گرفتن صدقه	582
آسان‌گير سود برد	582
مال از صدقه كم نمى‌شود	583
زكات حفظ اموال است	583
قصه سلطان و سه فرزند	584
عاريه؛ تاديه بايد شود	585
خاك را باشد لقب دار الغرور	586
گشت تسليم نبى6 شيطان او	586
آدمى گردد حريص از«ما منع»	586
آن كه چاهى كند در آن اوفتاد	586
گرم‌تر گردد بشر از«ما منع»	587
قصه صدر جهان و آن فقير	587
شد نجات آدمى در خامشى	587
اى خنك آن كس كه قبل از مرگ مرد	588
جذبه‌اى از حق به از صد اجتهاد	588
يك عنايت از هزاران جهد به	588
«نوم عالم از عبادت به بود»	588
عالم و دارا كجا گردند سير؟	589
زير دستان را چو خود اطعام كن	589
از زليخا نكته‌ها بشنو ز عشق	590
محو گرداند گنه را تيغ تيز	591
بشنو از خوابى كه فقرى را زدود	591
«گفت پيغمبر كه مؤمن مزهر است»	592
هست مقهور خدا دلهاى ما	593
دوست دارد حق ز مؤمن ناله‌ها	593
«دل بيارامد به گفتار صواب»	594
شبه عيسى گشت مصلوب يهود	594
هست در فسخ عزايم حق عيان	594
جمله چوپانيد و مسئول همه	595
كيد زن را بين و شهوت پيشگان	595
گم شده‌ى مؤمن همانا حكمت است	599
بهر غير و بهر خود يكسان بخواه	599
«ابن عم من على مولاى اوست»	600
شد مسخر قلبها در دست حق	600
نور مؤمن نار را خامش كند	600
عجز در عصيان تو را پاكى دهد	601
در چهل سالى فزون كن خير را	601
ناتوانى در گنه را قدر دان)	601
قصه شداد و نمرود كفور	601
دين بياموزيد از پير زنان	603
شد زليخا از پس پيرى جوان	603
اى خوش آن كاو نفس خود را رام كرد	604
آدمى پنهان بود زير زبان	604
كوزه سالم تو بشناس از طنين	605
«هر كه چيزى جست بى‌شك يافت او»	605
فهرستها
1 - فهرست تفصيلى و موضوعى احاديث و قصص مثنوى	607
«دفتر اول»	607
«دفتر دوم»	617
«دفتر سوم»	622
«دفتر پنجم»	635
«دفتر ششم»	642
2 - فهرست الفبايى مفاهيم و اصطلاحات	651
«آ»	651
«الف»	651
«ب»	652
«پ»	652
«ت»	652
«ج»	653
«ج»	653
«چ»	653
«ح»	653
«خ»	654
«د»	654
«ذ»	655
«ر»	655
«ز»	655
«س»	655
«ش»	656
«ص»	656
«ض»	657
«ط»	657
«ظ»	657
«ع»	657
«غ»	657
«ف»	657
«ق»	658
«ك»	658
«گ»	658
«ل»	658
«م»	659
«ن»	660
«و»	660
«ه»	660
«ى»	661
3 - فهرست الفبايى آيات قرآن	663
4 - فهرست الفبايى ابيات عربى(مصراع‌هاى اول)	665
5 - فهرست الفبايى احاديث(و اقوال و تمثيلات عربى)	667
«آ»	667
«ا»	667
«ب»	673
«ت»	674
«ث»	674
«ج»	674
«ح»	675
«خ»	675
«د»	676
«ذ»	676
«ر»	676
«ز»	676
«س»	676
«ش»	677
«ص»	677
«ض»	677
«ط»	677
«ظ»	678
«ع»	678
«غ»	679
«ف»	679
«ق»	679
«ك»	679
«ل»	681
«م»	683
«ن»	687
«و»	687
«ه»	688
«ى»	688
6 - فهرست الفبايى ابيات مثنوى(مصراعهاى اول)	689
«آ»	689
«ا»	691
«ب»	693
«پ»	695
«پ»	695
«ت»	696
«ج»	696
«چ»	697
«ح»	699
«خ»	700
«د»	700
«ذ»	701
«ر»	701
«س»	703
«ش»	703
«ص»	704
«ط»	704
«ظ»	704
«ع»	704
«غ»	705
«ف»	705
«ق»	705
«ك»	705
«گ»	706
«ل»	709
«م»	709
«ن»	711
«و»	712
«ه»	713
«ى»	714
7 - فهرست الفبايى ساير ابيات(مصراع‌هاى اول)	715
آ	715
«ا»	715
«ب»	715
«پ»	717
«ت»	717
«ج»	717
«چ»	718
«ح»	719
«خ»	719
«د»	719
«ر»	720
«ز»	720
«ژ»	721
«س»	721
«ش»	721
«ص»	721
«ط»	721
«ع»	722
«غ»	722
«ف»	722
«ق»	722
«ك»	722
«گ»	723
«ل»	723
«م»	723
«ن»	724
«و»	724
«ه»	724
«ى»	725
8 - فهرست الفبايى اشخاص	727
9 - فهرست مكانها	743
10 - فهرست كتابها	747

نام کتاب : احاديث و قصص مثنوى نویسنده : فروزانفر، بديع الزمان جلد : 1 صفحه : 756

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست