[گنج بى‌پايان قناعت را بدان‌]

820-

مقصود روايتى است كه در ذيل شماره [173] راجع بدان سخن گفتيم.

[ص 169 احاديث مثنوى‌]

[تا طمع باشد بُوَد احساس فقر]

821-

اشاره است بدين حديث:

إِيَّاكُمْ وَ الطَّمَعَ فَإِنَّهُ هُوَ الْفَقْرُ الْحَاضِرُ[1].

جامع صغير، ج 1، ص 116، كنوز الحقائق، ص 43 [ص 169 احاديث مثنوى‌]

[تو به رزق و رزق بر تو شايق است‌]

822-

اشاره به حديثى است كه به صور ذيل روايت مى‌شود:

الرِّزْقُ يَطْلُبُ الْعَبْدَ كَمَا يَطْلُبُهُ، الرِّزْقُ يَطْلُبُ الْعَبْدَ كَمَا يَطْلُبُهُ اجَلُهُ، الرِّزْقُ اشَدُّ طَلَباً لِلْعَبْدِ مِنْ اجَلِهِ‌[2].

نثر الدر (از ابو سعيد آبى)، كنوز الحقائق، ص 68، جامع صغير، ج 2، ص 25 [ص 169 احاديث مثنوى‌]

[1] - از طمع بپرهيزيد. زيرا با بودن آن( طمع) هميشه احساس فقر و نداشتن مى‌كنيد.

[2] - همان طورى كه انسان به دنبال رزق است رزق هم به دنبال اوست. رزق همچون اجل در تعقيب انسان است. رزق بيش از اجل طالب انسان است.