[قابض الارواح و اعجابش شنو/ بهر جان دادن شتابد آدمى‌]

76-

اصل اين حكايت را در حلية الاولياء، طبع مصر ج 4 ص 118 و احياء العلوم، ج 4 ص 337 و جوامع الحكايات عوفى، باب سيزدهم از قسم چهارم و در عجايب نامه از مؤلفات قرن ششم و نيز در كتابى از غزالى مشهور به كتاب يُذْكَرُ فيه حماقَةُ اهْل الْابَاحَة مى‌توان ديد. اين است روايت، مطابق نقل غزّالى:

ملك الموت چون پيش سليمان صلوات اللَّه عليه آمد تيز در يكى نگريست. آن كس بترسيد. چون ملك الموت برفت از سليمان (ع) در خواست كه باد را بفرماى تا مرا به زمين هند برد كه از نظر ملك الموت بترسيدم. تا باشد كه چون باز آيد مرا نبيند فراموش كند. سليمان (ع) بفرمود تا باد، وى را به هند برد. چون ملك الموت باز آمد سليمان پرسيد كه چرا چنان تيز در آن مرد نگريستى؟ گفت مرا فرمان بود تا يك ساعت ديگر وى را به هندوستان جان بر گيرم وى را اينجا بديدم عجب بماندم تا اين چون خواهد بود. كتاب يذكر فيه حماقة اهل الاباحة و اينك روايت عجايب نامه:

آورده‌اند كه هر روز نزد حضرت سليمان آمدى و بر بالاى سر وى بايستادى تا چاشتگاه. آنگاه باز گشتى. و سليمان را رفيقى بود. روزى ملك الموت در وى نگاه كرد و آن مرد از وى بترسيد. سليمان را گفت من از اين فرشته ترسيدم مرا به باد سپار تا از اينجا كه زمين فارس است به زمين هندوستان برد. پيش درختى فرود آورد. روزى ديگر چون ملك الموت در آمد سليمان گفت مرا دوستى بود از تو بترسيد و در خواست كرد وى را به هندوستان فرستادم. چرا رفيقان مرا مى‌ترسانى؟ گفت يا رسول اللَّه ديروز اللَّه تعالى مرا فرمود كه جان وى بستان به زمين هندوستان در زير فلان درخت و از آن عجب ماندم كه به روزگار دراز توان رفت از استخر به زمين هند، جان وى آنجا برداشتم. عجايب نامه نسخه كتاب خانه ملّى ملك و شيخ عطّار در الهى نامه اين حكايت را منظوم ساخته است اينك منظومه عطار: