ملاحظه راه نمودند. پى اسبى كه رفته باشد نديدند بلكه اسبى كه آمده در شهر ديدند.

يقين كردند كه آن مرد از آن راه نرفته. باز گرديدند و آن مرد به اين حيله از چنگ ايشان خلاص شد و اين، مثل شده به جهت كسى كه كارى كند غلط انداز.» كشف اسرار معنوى، در شرح ابيات مثنوى، نسخه عكسى و نيز رجوع شود امثال و حكم دهخدا در ذيل نعل باز گونه [ص 1059 شرح مثنوى‌]

[ناقه صالح ز حق اعجاز بود]

185-

ناقه صالح شترى بود كه به معجزه او از كوه بيرون آمد. قوم ثمود بت پرستان بودند.

صالح آنها را به خداى يگانه دعوت كرد. از وى معجزه خواستند و تقاضا كردند كه از كوه شترى ماده و ده ماهه آبستن و پا بزا بيرون آورد. صالح چنين كرد و آن ناقه در حال بزاد.

بچه او نيز قوى و كلان بود. صالح با آن قوم قرار گذاشت كه آب قريه، يك روز از آن شتر و بچه‌اش و روز ديگر از آن آنها باشد و آن روز كه ناقه آب مى‌خورد قوم ثمود از شير ناقه بياشامند. ايشان، آخر الامر، اين قرار را به هم زدند و ناقه را پى زدند و مستحق عذاب شدند و بر افتادند. رجوع شود به قصص قرآن مجيد، انتشارات دانشگاه تهران، ص 81- 78، قصص القرآن ثعلبى، طبع مصر، ص 56. [ص 1074 شرح مثنوى‌] و همچنين داستان شتر صالح پيغمبر را در قصص الانبياء راوندى ص 97 ح 90 و قصص الانبياء جزائرى ص 90 باب 5 بنگريد.

[ناقه را كشتند و واجب شد عذاب‌]

186-

مى‌گويند كه چون قوم ثمود ناقه را پى زدند «خبر به صالح آوردند. اندهگين شد بگريست. و گفت هلاك از خويشتن بر آورديد. گفت بچه وى چه كرد؟ گفتند سه بانگ بكرد و در هوا ناپديد شد. صالح گفت سه روز شما را مهلت باشد. همچنان بود. بامداد برخاستند رويهاى ايشان زرد بود. روز ديگر برخاستند رويهاى ايشان سرخ بود. روز سه ديگر برخاستند رويهاى ايشان سياه شده بود. دانستند كه عذاب آمد. صالح از ميان ايشان بيرون شد.» قصص قرآن مجيد، انتشارات دانشگاه تهران، ص 81 [1] [ص 1079 شرح مثنوى‌]

______________________________ [1] و همچنين داستان شتر صالح پيغمبر را در قصص الانبياء راوندى ص 97 ح 90 و قصص الانبياء جزائرى ص 90 باب 5 بنگريد.