مأخذ آن روايت ذيل است كه در عجايب نامه آمده است: در ايام ماضى ملكى
بود وى را كنيزكى بود. با شخصى زنا كرد آبستن شد. و از ملك ترسيد و بچه را بزاد و
به صحرا برد. و در ساقيهاى نهاد و پلنگى ماده بيامد و وى را شير مىداد تا پرورده
شد. و پادشه را
[1] - كسى كه چهل سالگى را پشت سر گذارد ولى خيرش بر
شرّش غلبه نكند جايگاهش در آتش جهنم است.