منسوب به مكه بود كه خداوند در باره‌اش فرموده:( لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‌ وَ مَنْ حَوْلَها) و مقصود از حول آن طائف است‌[1].

مؤلف: بنا بر اين روايت، جمله مذكور معناى جمله‌(وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ) را خواهد داشت، و اين دو جمله كه امر به انذار طائفه خاصى (اهل طائف و نزديكان رسول خدا 6 مى‌كند با رسالت بر عموم مردم كه امثال جمله‌(لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ)[2] و جمله‌(إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ)[3] و جمله‌(قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ جَمِيعاً)[4] منافات ندارد.

و در تفسير عياشى از عبد اللَّه بن سنان روايت شده كه گفت از امام صادق (ع) معناى آيه‌( قُلْ مَنْ أَنْزَلَ الْكِتابَ‌) ...(تَجْعَلُونَهُ قَراطِيسَ تُبْدُونَها وَ تُخْفُونَ كَثِيراً ) را پرسيدم. فرمود: يهوديها برخى از آيات تورات را اظهار مى‌كردند، و برخى ديگر را كتمان مى‌نمودند.

و در روايت ديگرى فرمود: تورات را در كاغذهايى مى‌نوشتند و از آن هر چه مى‌خواستند آشكار مى‌نمودند و آنچه مى‌خواستند پنهان مى‌نمودند، سپس فرمود: آنچه كه از آسمان نازل شده همه‌اش در نزد اهل علم است.[5] مؤلف: مراد از اهل علم ائمه اهل بيت (ع) مى‌باشند.

در الدر المنثور در ذيل جمله‌(وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى‌ ...) از مستدرك حاكم از شرحبيل بن سعد روايت كرده كه گفت: اين آيه در باره عبد اللَّه بن ابى سرح نازل شده، و اين عبد اللَّه بعد از آنكه رسول خدا 6 در سال فتح وارد مكه شد به عثمان برادر رضاعيش پناهنده شد، و عثمان او را در منزل خود پنهان نمود تا زمانى كه رسول خدا 6 همه اهل مكه را امان داد او نيز از آن جناب امان خواسته از نهان‌گاه خود بيرون شد[6].

و نيز در آن كتاب است كه ابن جرير و ابو الشيخ از عكرمه روايت كرده‌اند كه در ذيل‌

[1] تفسير عياشى ج 2 ص 31 ح 76

[2] بگو اين قرآن را به من وحى كرده تا شما را و هر كه بدو برسد بدان بترسانم. سوره انعام آيه 19

[3] اين قرآن جز اندرزى براى جهانيان نيست. سوره انعام آيه 9

[4] بگو اين مردم من فرستاده خداى يكتا به سوى همه شمايم. سوره اعراف آيه 158

[5] تفسير عياشى ج 1 ص 369 ح 89- 59

[6] الدر المنثور ج 3 ص 30