از رسول خدا 6 روايت نموده است.

و نيز در الدر المنثور مى‌گويد: عبد بن حميد از ابراهيم تيمى نقل كرده كه گفت:

مردى از رسول خدا 6 معناى اين آيه را پرسيد، حضرت چيزى نگفت تا آنكه مرد ديگرى از راه رسيد و پس از قبول اسلام به ميدان جنگ درآمده جنگيد و شهيد شد، آن گاه رسول خدا 6 رو به سائل نمود و فرمود: اين از همان اشخاص بود، او از كسانى بود كه ايمان آورد و ايمان خود را به ظلمى پوشيده نساخت.[1] و نيز مى‌گويد: فاريابى و عبد بن حميد و ابن ابى حاتم و ابو الشيخ و حاكم- حاكم روايت را صحيح دانسته- و ابن مردويه از على بن ابى طالب (ع) روايت كرده‌اند كه در ذيل آيه:(الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ) فرموده كه: اين آيه تنها در خصوص ابراهيم (ع) و اصحابش نازل شده، و در اين امت كسى مشمول و مورد اين آيه نيست.[2] مؤلف: ظاهر اين روايت با اصول و قواعد كليه‌اى كه از كتاب و سنت استخراج شده سازگار نيست، براى اينكه مضمون آيه مورد بحث اختصاص به امت مخصوصى ندارد، زيرا متضمن حكمى از احكام فرعيه نيست كه مختص به امتى معين و يا زمانى معين بوده باشد، بلكه مربوط به ايمان و آثار سويى است كه ظلم در ايمان مى‌گذارد، و اين يك مساله فطرى است كه به اختلاف زمانها و امت‌ها مختلف نمى‌شود.

[سخن بعضى كه در توجيه يك روايت گفته‌اند: امت ابراهيم فقط مكلف به ايمان بودند و به فروع و احكام مكلف نبودند و بيان فساد اين ادعا]

بعضى از مفسرين در توجيه اين حديث گفته‌اند: اگر مقصود از روايت ايمنى ابراهيم (ع) و قومش از خلود در عذاب بود، جا داشت كه كسى بگويد: اين معنا اختصاص به قوم ابراهيم (ع) ندارد و امت اسلام نيز از خلود در عذاب ايمنند، و ليكن احتمال دارد مقصود ايمنى قوم ابراهيم (ع) از مطلق عذاب باشد چه دائمى و چه موقت. و بنا بر اين، اختصاص مضمون آيه به قوم ابراهيم (ع) درست است، زيرا امم ديگر اين ايمنى مطلق را ندارند، و شايد جهت ايمنى آنان به طور مطلق به فرض كه اين حديث صحيح باشد اين باشد كه خداى تعالى قوم ابراهيم (ع) را مكلف به فروع نكرده و از آنان جهت داشتن تمدن راقى كه در امور فردى و آداب و غير آنها برايشان سخت مى‌گرفت تنها اكتفاء به قبول توحيد و ترك شرك نموده باشد. مفسر مزبور سپس در تاييد احتمالش گفته است: اهل بحث و پژوهش نيز به شريعت حمورابى پادشاه صالحى كه در زمان ابراهيم مى‌زيسته و مقدم او را مبارك شمرده‌

[1] ( 1 و 2) الدر المنثور ج 3 ص 27

[2] ( 1 و 2) الدر المنثور ج 3 ص 27