(وَ مَنْ يَسْتَنْكِفْ عَنْ عِبادَتِهِ وَ يَسْتَكْبِرْ، فَسَيَحْشُرُهُمْ إِلَيْهِ جَمِيعاً )[1]، پس همين عبادت كردن مسيح براى خدا اولين دليل است براى اينكه او اله نبوده، و الوهيت را براى غير خود مى‌دانسته و براى خود هيچ سهمى از آن قائل نبوده، پس مسيحيان بايد براى ما معنا كنند كه چگونه ممكن است كسى خود را بنده و مملوك غير بداند و در پرستش معبود و مالكش خود را به تعب بيندازد و در عين حال خود را قائم به نفس بداند، آن هم به همان جهتى قائم به نفس بداند كه بدان جهت قائم به غير مى‌داند و نامعقول بودن اين سخن بر همه روشن است و همچنين عبادت ملائكه كاشف از اين است كه فرشتگان دختران خداى تعالى نيستند و همچنين روح القدس، چون همه اينان بندگان خدا و اطاعتكاران اويند، هم چنان كه قرآن كريم فرمود:(وَ قالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمنُ وَلَداً، سُبْحانَهُ بَلْ عِبادٌ مُكْرَمُونَ، لا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ، يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ، وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى‌، وَ هُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ)[2].

علاوه بر اينكه انجيل‌ها پر از اعتراف به اين معنا است كه روح مطيع خدا و رسولان او، و فرمانبر او و محكوم به حكم او است و معنا ندارد كه كسى خودش به خودش امر كند و حكمفرماى خودش و مطيع خودش باشد، هم چنان كه معنا ندارد كسى منقاد خود و مخلوق خويش باشد.

و نظير اين جريان يعنى دلالت كردن عبادت عيسى بر اينكه عيسى خدا نيست و عابد غير معبود است، دعوت عيسى ع است كه بشر را به عبادت خدا مى‌خواند (و اين معقول نيست خدايى بندگان را به عبادت خدايى ديگر بخواند)، خداى تعالى به همين اشاره نموده مى‌فرمايد:(لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ، وَ قالَ الْمَسِيحُ يا بَنِي إِسْرائِيلَ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَ رَبَّكُمْ إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ، فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ، وَ مَأْواهُ النَّارُ، وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصارٍ)[3]، و راه آيه و احتجاجش روشن است.

[1] نه مسيح عار دارد از اينكه بنده خدا باشد و نه ملائكه مقرب و هر كسى كه از عبادت او اباء بورزد و يا گردن افرازد، خدا به زودى همه‌شان را به سوى خود محشور كند.

[2] و گفتند: رحمان فرزند گرفته، منزه است رحمان، بلكه فرشتگان بندگانى بزرگوارند، در سخن از او پيشى نمى‌گيرند و نيز به امر او عمل مى‌كنند، خداى تعالى به حال و آينده آنان آگاه است و شفاعت نمى‌كنند مگر براى كسى كه او راضى باشد و نيز از ترس او دلواپسند. سوره انبيا، آيه 28 .

[3] محققا كافر شدند آنهايى كه گفتند: خدا همان مسيح پسر مريم است و مسيح گفت: اى بنى اسرائيل خدا را بپرستيد كه رب من و رب شما است و كسى كه به خدا شرك بورزد محققا خدا بهشت را بر او حرام مى‌كند و جايگاه او جهنم است و ستمگران هيچ ياورى ندارند. سوره مائده، آيه 72 .