جلوى او را بگيرد؟ و چگونه چنين كفرياتى را معتقد شده‌اند، با اينكه ملك آسمانها و زمين و آنچه بين اين دو است از خدا است، او است كه هر چه بخواهد خلق مى‌كند و خدا بر هر چيز توانا است [1].

و همچنين آيه‌اى كه در ذيل آيه (75) سوره مائده است و در آن خطاب به نصارا نموده مى‌فرمايد:(قُلْ أَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَمْلِكُ لَكُمْ ضَرًّا وَ لا نَفْعاً، وَ اللَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ)[2]، چون در اين نوع از احتجاج‌ها ملاك صفات و افعالى است كه از مسيح ع مشاهده مى‌شود و مردم اين را از آن جناب به چشم ديده‌اند كه انسانى است معمولى و مانند ساير انسان‌ها بر طبق ناموس جارى در حيات زندگى مى‌كند و به همه صفات و افعال و احوالى كه همه افراد اين نوع دارند متصف است، مى‌خورد، مى‌نوشد، و محتاج به ساير حوائج بشرى و داراى همه خواص بشريت است و اين اتصافش چنان نيست كه به چشم ما اينطور جلوه كند و يا ما اينطور خيال كنيم و واقع غير از اين باشد، خير، ظاهر و واقعش همين است كه مسيح انسانى بوده داراى اين صفات و احوال و افعال، انجيل‌ها هم پر است از اينكه آن جناب خود را انسانى از انسان‌ها و پسر انسانى ديگر خوانده و پر است از داستانهايى كه از خوردن، نوشيدن، خوابيدن، راه رفتن، مسافرت و خسته شدن، سخن گفتن و احوال ديگر وى حكايت مى‌كند، بطورى كه هيچ عاقلى به خود اجازه نمى‌دهد اين همه ظواهر را حمل بر خلاف ظاهر و بر معنايى تاويل بكند و با قبول اين مطلب بايد بپذيريم كه بر سر مسيح هم همان مى‌آيد كه بر سر ساير انسان‌ها مى‌آيد، پس او مانند سايرين از ناحيه خود، مالك هيچ چيز نيست و ممكن هم هست مانند سايرين دستخوش هلاكت گشته، از دنيا برود.

و همچنين داستان عبادت كردن و دعا كردنش اينقدر در كتب اناجيل آمده كه جاى شك براى كسى نمى‌ماند كه آنچه عبادت مى‌كرده، براى تقرب به خدا و خضوع در برابر ساحت مقدس او بوده، نه اينكه خودش خدا باشد و خواسته باشد به مردم طرز عبادت را ياد داده و يا نتيجه‌اى نظير اين را گرفته باشد.

آيه (172) سوره نساء هم به همين داستان عبادت كردن عيسى ع و احتجاج به آن اشاره نموده، مى‌فرمايد:( لَنْ يَسْتَنْكِفَ الْمَسِيحُ أَنْ يَكُونَ عَبْداً لِلَّهِ وَ لَا الْمَلائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ،)

[1] سوره مائده، آيه 17 .

[2] بگو آيا به غير خدا چيزى مى‌پرستيد كه براى شما نه نفعى دارد و نه ضررى؟ و خدا شنوا و دانا است. سوره مائده، آيه 76 .