باشيم (67).

پيش از اين نيز به ما و به پدرانمان اين وعده‌ها را داده بودند، اين جز همان داستانهاى خرافى گذشتگان نيست (68).

بگو در اين سرزمين بگرديد و بنگريد، سرانجام بزه‌كاران چسان بود (69).

غم آنان مخور و از آن نيرنگها كه مى‌كنند تنگدل مباش (70).

گويند اگر شما راست مى‌گوييد اين وعده چه وقت مى‌رسد (71).

بگو شايد شمه‌اى از آن عذاب كه به وقوع آن شتاب مى‌كنيد هم اكنون در پى شما است (72).

پروردگارت نسبت به اين مردم صاحب كرم است، ولى بيشترشان سپاس نمى‌دارند (73).

پروردگارت آنچه را در سينه‌هايشان نهان است و آنچه آشكار كنند مى‌داند (74).

هيچ نهفته‌اى در آسمانها و زمين نيست مگر در نامه‌اى آشكار است (75).

اين قرآن براى بنى اسرائيل بيشتر چيزها را كه در باره آن اختلاف دارند حكايت مى‌كند (76).

و همين قرآن براى مؤمنان هدايت و رحمتى است (77).

پروردگارت به رأى خويش ميان ايشان داورى مى‌كند كه او نيرومند و دانا است (78).

توكل به خدا كن كه تو پيرو حق آشكارى (79).

تو نمى‌توانى سخنت را به گوش مردگان برسانى و نمى‌توانى كران را هنگامى كه روى بر مى‌گردانند و پشت مى‌كنند صدا كنى (80).

تو نمى‌توانى كوران را از ضلالتشان هدايت كنى تو فقط مى‌توانى سخنت را به گوش آن كسانى كه به آيه‌هاى ما ايمان دارند و مسلمانند برسانى (81).

بيان آيات‌

در اين آيات از داستانهايى كه خداى سبحان به منظور ارائه نمونه‌اى از سنت جارى و رايج خود در نوع بشر از نظر هدايت (قبلا) ذكر كرده بود كه: چگونه راه سعادت را به ايشان نشان مى‌داده و راه يافتگان از ايشان به سوى صراط مستقيم را با رساندن به مقام اصطفاء و با نعمتهايى عظيم، گرامى مى‌داشته و آنان را كه به وى شرك مى‌ورزيدند و از ياد او اعراض مى‌كردند به عذاب انقراض و بلاهايى الم انگيز مبتلا مى‌كرده است منتقل شده به حمد و سلام بر بندگان مصطفايش، آن بندگان كه به مقام اصطفاء رسيدند، منتقل است به بيان اين نكته كه: تنها ذات اقدس او مستحق عبوديت است، نه غير او از خدايانى كه شريكش كردند،