(ع) از(عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ‌)، روز قيامت باشد.

( فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْناهُمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً) ...(الرَّحِيمُ ) معناى اين آيات روشن است.

بحث روايتى [روايتى در باره دعوت هود 7 و روايتى در ذيل جمله:(أَ تَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ)]

در كتاب كمال الدين و روضه كافى، با ذكر سند روايتى از ابو حمزه ثمالى از ابى جعفر محمد بن على باقر (ع) آورده، كه در ضمن آن فرموده: نوح (ع) خبر داده بود كه خداى تعالى پيامبرى مبعوث مى‌فرمايد به نام هود و او قوم خود را به سوى خداى عز و جل مى‌خواند و مردم او را تكذيب مى‌كنند، و خداى تعالى ايشان را به وسيله باد هلاك مى‌كند، پس زنهار كه هر يك از شما او را درك كرد از تكذيبش بپرهيزد و به وى ايمان آورد و حتما پيرويش كند، چون خداى تعالى او را از عذاب باد نجات مى‌دهد.

نوح (ع) به فرزندش سام سفارش كرد كه با اين وصيت در رأس هر سالى تجديد عهد كند، سام اين كار را مى‌كرد، و آن روز را در هر سال عيد مى‌گرفتند و آن روز را در انتظار روزى كه هود مبعوث شود به سر مى‌بردند.

همين كه خداى تبارك و تعالى هود را مبعوث فرمود، به علم و ايمان و ميراث علمى گذشتگان و نيز به اسم اكبر و آثار علم نبوت، كه نزدشان بود نگريستند و ديدند كه هود پيغمبر است و پدر بزرگشان نوح (ع) به آمدن وى بشارتشان داده، پس به وى ايمان آورده و تصديقش نموده پيرويش كردند و از عذاب باد نجات يافتند، اينجاست كه خداى تعالى مى‌فرمايد:(وَ إِلى‌ عادٍ أَخاهُمْ هُوداً) و نيز مى‌فرمايد:(كَذَّبَتْ عادٌ الْمُرْسَلِينَ إِذْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَ لا تَتَّقُونَ)[1].

[هر ساختمانى كه بنا گردد در روز قيامت وبال صاحب بنا است مگر به مقدارى كه چاره‌اى از آن نيست‌]

و در مجمع البيان در ذيل جمله‌(آيَةً تَعْبَثُونَ) گفته است: يعنى چيزهايى كه به آن احتياج نداريد و نمى‌خواهيد در آن منزل كنيد، بلكه تنها عبث و لهو و لعب شما را به ساختن آن وادار كرده. و گويا ساختن بنايى را كه از آن بى‌نيازند عبث خوانده- اين را عطاء از تفسير ابن عباس روايت كرده- مؤيد آن خبرى است كه از انس بن مالك رسيده كه گفت: روزى رسول خدا 6 بيرون شد و در راه قبه‌اى ديد، پرسيد اين چيست؟ اصحابش‌

[1] كمال الدين، ج 1، ص 213، ح 2. و روضه كافى، ج 8، ص 113- 115، ح 92.