منزلتى نداريد و وجود و عدمتان نزد او يكسان است، براى اينكه شما او را تكذيب كرديد، پس ديگر هيچ خيرى در شما اميد نمى‌رود و به زودى اين تكذيب به شديدترين وجه، ملازم شما خواهد شد و اگر باز هم خدا شما را مى‌خواند تنها به منظور اتمام حجت بر شما است و يا براى اين است كه شايد شما از تكذيب دست برداريد. و اين تفسير، تفسير خوبى است.

بعضى‌[1] ديگر گفته‌اند: جمله دعاؤكم از باب اضافه مصدر به فاعل است. و مراد از دعا هم عبادت خداى سبحان است و معنا اين است كه: بگو پروردگار من اعتنا و اهتمامى به كار شما ندارد و يا شما را باقى نمى‌گذارد اگر او را عبادت نكنيد.

ولى اين تفسير با تفريع بعدى يعنى جمله‌(فَقَدْ كَذَّبْتُمْ) نمى‌سازد و به وجه روشنى نتيجه جمله مورد بحث قرار نمى‌گيرد و اگر جمله مورد بحث از باب اضافه مصدر به فاعل خودش و مراد از دعاؤكم دعايتان بود، جا داشت ديگر تفريع نكند و بدون فا ى تفريع بفرمايد: و قد كذبتم .

علاوه بر اين، هميشه وقتى مصدرى به فاعل خود اضافه مى‌شود دلالت مى‌كند بر اينكه عمل قبلا انجام شده و يا در حال انجام است و مشركين مورد بحث آيه، نه قبلا خدا را عبادت كرده بودند و نه در آن حال، و به همين جهت حق كلام اين بود كه بفرمايد: لو لا ان تدعوه- اگر او را نخوانيد ، دقت فرمائيد.

اين آيه شريفه، خاتمه سوره فرقان است و در آن بازگشتى به غرض سوره شده و گفتار سوره در آن خلاصه گشته است، چون همه گفتگوى سوره پيرامون اعتراض مشركين بر رسول خدا 6 و بر قرآن نازل بروى و تكذيبشان به پيغمبر و قرآن بود.

بحث روايتى [ (رواياتى در ذيل آيات گذشته مربوط به اوصاف مؤمنين، اسراف و اقتار، تبديل سيئات به حسنات و ...)]

در مجمع البيان در ذيل جمله‌(الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً) از امام صادق (ع) روايت آورده كه فرمود: كسانى هستند كه وقتى راه مى‌روند همانطور كه جبلى و طبيعى ايشان است قدم بر مى‌دارند و در راه رفتن تصنع نمى‌كنند و به طور غير طبيعى و با تكبر راه نمى‌روند[2].

[1] روح البيان، ج 6، ص 256.

[2] مجمع البيان، ج 7، ص 179.