و در كافى از على بن ابراهيم از پدرش از ابن ابى عمير از بعضى اصحابش از امام صادق (ع) روايت شده كه فرمود: هر كس درباره مؤمنين چيزى بگويد كه با دو چشم خود ديده و با دو گوش خود شنيده باشد، تازه از كسانى خواهد بود كه دوست دارند فحشاء در بين مؤمنين منتشر شود[1].

مؤلف: اين روايت را قمى هم در تفسير خود از پدرش از ابن ابى عمير از هشام از آن جناب‌[2]، و نيز صدوق در امالى به سند خود از ابن ابى عمير، از محمد بن حمران، از آن جناب‌[3]، و همچنين مفيد در اختصاص از آن جناب به طور مرسل نقل كرده‌[4].

[روايات ديگرى در ذيل آيات مربوط به افك، قذف و آيه:(الزَّانِي لا يَنْكِحُ ...)]

باز در همان كتاب به سند خود از اسحاق بن عمار، از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: رسول خدا 6 فرمود: هر كس عمل زشتى را اشاعه دهد، مثل كسى مى‌ماند كه آن را باب كرده باشد[5].

و در مجمع البيان است كه بعضى گفته‌اند: آيه‌(وَ لا يَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ مِنْكُمْ وَ السَّعَةِ ...) درباره ابى بكر و مسطح بن اثاثه و پسر خاله وى نازل شده و او از مهاجرين، و از جمله بدريين و مردى فقير بود، و ابو بكر زندگى‌اش را تامين مى‌كرد و خرجى‌اش را مى‌داد، همين كه در قضيه افك شركت جست، ابو بكر نفقه‌اش را قطع كرد، و سوگند خورد كه تا ابد كمترين نفعى به او نرساند، ولى وقتى آيه فوق نازل شد، به روش نخست خود برگشت و گفت به خدا سوگند من دوست مى‌دارم خدا مرا بيامرزد، و به خدا تا زنده‌ام اين مرسوم را از او قطع نمى‌كنم، (نقل از ابن عباس و عايشه و ابن زيد)[6].

باز در مجمع البيان است كه بعضى گفته‌اند: درباره جماعتى از صحابه نازل شده، كه سوگند خورده بودند به هيچ يك از كسانى كه در داستان افك حرفى زدند چيزى انفاق و صدقه ندهند، و با ايشان مواسات نكنند، (نقل از ابن عباس و غير او)[7].

مؤلف: اين روايت را الدر المنثور هم از ابن جرير و ابن مردويه، از ابن عباس روايت كرده‌[8].

[1] اصول كافى، ج 2، ص 357، ح 2.

[2] تفسير قمى، ج 2، ص 100.

[3] امالى صدوق ص 276 ح 16.

[4] الاختصاص، ص 222.

[5] اصول كافى، ج 2، ص 356، ح 2.

[6] ( 6 و 7) مجمع البيان، ج 7، ص 133.

[7] ( 6 و 7) مجمع البيان، ج 7، ص 133.

[8] الدر المنثور، ج 5، ص 35.