بديهى است كه نظريه ياد شده، هماهنگ با معنايى است كه ما در مورد حصر خالقيت به خدا بيان كرديم نه با آنچه مورد قبول قائلان به «خلق اعمال» و «عادة اللّه» مى باشد.

ج: (اَللّهُ الَّذى يُرْسلُ الرِّياحَ فَتُثيرُ سَحاباً فَيَبْسُطُهُ فِى السَّماءِ كَيْفَ يَشاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفاً فَتَرىَ الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلالِهِ فَإِذا أَصابَ بِهِ مَنْ يَشاءُ مِنْ عَبادِهِ إِذا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ) (روم/48).

«خدايى كه بادها را مى فرستد پس آن بادها ابرها را برمى انگيزند سپس ابرها را به هر كيفيتى كه بخواهد در آسمان مى گستراند، و بعد به صورت قطعات تيره درمى آورد آنگاه دانه هاى باران را مى بينى كه از خلال آنها بيرون مى آيد و به هر كس كه اصابت نمايد خوشحال مى گردد».

اين آيه آشكارا به اصل سببيت در پديده هاى طبيعى گواهى مى دهد، زيرا آمدن باران را به عوامل مختلفى چون: 1. وزش باد، 2. حركت ابرها، 3. به هم پيوستگى و فشردگى آنها نسبت مى دهد بنابراين امور ياد شده هر يك به نوبه خود در آمدن باران كه يك پديده طبيعى است، مؤثر مى باشند.

و از طرف ديگر رابطه سببى و مسببى در ميان خود اين پديده ها را نيز يادآور مى شود زيرا حركت ابرها و فشردگى آنها معلول وزش باد است ولى در عين حال در همين آيه گاهى پديده طبيعى را به عامل طبيعى نسبت داده و گاهى آن را به خدا نسبت مى دهد مثلاً حركت ابر را از آنِ بادها مى داند و مى فرمايد:

(اللّهُ الّذى يُرْسِلُ الرِّياحَ فَتُثيرُ سَحاباً).

«خدا بادها را مى فرستد كه ابرها را به حركت در مى آورند».