و قابليتى است كه پس از قرار گرفتن در زمين مناسب و فراهم آمدن شرايط ديگر مى تواند به اذن و قدرت خدا، آن استعداد را به صورت «سنبل دانه دار» به فعليت برساند.

نكته شايان توجه اين است كه قرآن اگر چه در دو آيه فوق رويش گياه و رستن سنبل رابه زمين و دانه نسبت مى دهد و آن دو را مبدأ پيدايش و مؤثر در آنها مى داند لكن در آيات ديگرى آن را به خدا نسبت داده و او را فاعل و مؤثر آنها مى شمارد چنان كه فرموده است:

(وَأَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماء فَأَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوْج كَريم) (لقمان/10).

«و از آسمان آب فرو فرستاديم پس در زمين از هر نوع گياه يك جفت زيبا رويانديم».

وقتى اين دو نمونه آيات را در كنار يكديگر مطالعه نماييم نتيجه اى كه به دست مى آيد اين است كه «انبات»(روياندن گياه) از اين نظر كه زمين و دانه با استعداد و آمادگى هاى خاص خود در تحقق يافتن آن، نقش مؤثرى را دارا مى باشد، به آنها نسبت داده مى شود و اين يك نسبت واقعى است. نه صورى و مجازى هر چند واقعيت آن ذاتى و اصالى نيست، بلكه وابسته به فيض و قدرت الهى است و از اين نظر كه اين استعداد و آمادگى را آفريدگار هستى به او عطاء كرده و او هر لحظه در اصل وجود و استعداد و قابليت خود، وابسته و محتاج به خداى هستى آفرين مى باشد، در حقيقت «انبات» فعل و اثر او مى باشد، و از آنجا كه يكى از اين دو نسبت اصالى و بالذات و ديگرى تبعى و بالغير است، هيچ گونه تخالف و تضادى ميان آن دو نخواهد بود.