مفاد آن اين است كه آفريدگار هستى در درون زمين استعداد و آمادگى خاصّى را براى پرورش تخم گياهان قرار داده كه پس از آمدن باران (و تحقق يافتن شرايط لازم ديگر)، زمين مى تواند آن استعدادهاى خدادادى را به فعليت برساند و در اين كه رويش گياهان كه خود يكى از آثار وجلوه هاى عالم طبيعت است، مستند به زمين مى باشد(أنبتت)از نظر آيه جاى هيچ گونه ترديدى نيست.

ب: قرآن كريم آنجا كه مى خواهد ارزش انفاق را بيان نمايد آن را به رويش سنبله ها از دانه گياهان تشبيه نموده چنين مى فرمايد:

(مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ في سَبيلِ اللّهِ كَمَثَلِ حَبّة أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ في كُلِّ سُنْبُلَة مائةُ حَبَّة وَاللّهُ يُضاغِفُ لِمَنْ يَشاءُ وَاللّهُ واسَعٌ عَليمٌ) (بقره/261).

«اموال كسانى كه در راه خدا انفاق مى كنند مانند دانه اى است كه هفت سنبل را مى روياند كه در هر يك از اين سنبل ها هفت دانه پديدار مى گردد، و خداوند براى هر كسى كه بخواهد افزايش مى دهد، و خدا(داراى قدرت) گسترده و دانا است».

اين آيه با صراحت تمام رويش سنبل را به دانه نسبت مى دهد چنانچه مى فرمايد:

(وَأَنبتت سبع سَنابل) و اين نه بدان معنا است كه قائلان به «عادة اللّه» مى گويند كه «حبه» هيچ گونه صلاحيت و خصوصيتى در پيدايش «سنبل» ندارد و تنها « عادة اللّه» بر اين منوال جارى است كه پس از قرار گرفتن دانه در زمين، سنبل در آن «دانه» پديد مى آورد زيرا اين انديشه با ظاهر آيه هماهنگ نيست، بلكه ظاهر آيه و بلكه صريح آن گوياى اين مطلب است كه دانه داراى استعداد