اگزيستانسياليسم به شمار مى رود ( و آن اين كه انسان خود آفريننده ارزشهاى اخلاقى مى باشد و بنابراين هيچ الزامى از جانب «قواعد كلى اخلاقى» آزادى او را محدود نمى كند) نيز روشن گرديد زيرا وقتى آزادى انسان به وسيله عقل و فكر مهار گردد عقل به يك رشته از اصول جاويدان اخلاقى دست مى يابد ـ كه بر اساس آن برخى از كارها را شايسته و لازم، و برخى را ناشايسته و ناروا مى داند.

در اين صورت اگر چه خود انسان در آفرينش پاره اى از ارزشها و قواعد كلى اخلاقى نقش دارد و عقل او به اصول بايدها و نبايدها نايل مى گردد، لكن در اين اصول و قواعد كلى، همه عقل ها يكسان حكم مى نمايند و اين گونه نيست كه هر كس براى خود قاعده اخلاقى ويژه اى داشته باشد.

گذشته از اين، عقل و انديشه انسان او را به شناخت آفريدگار هستى رهنمون مى گردد و اطاعت او را به عنوان «منعم حقيقى» لازم مى شمارد و از اين جا تعهد او را در برابر قوانين الهى و شرايع آسمانى برمى انگيزد همان گونه كه چون مصلحت و مفسده و سود و زيان فرد را از مصالح و مفاسد اجتماعى به كلى جدا نمى بيند، بلكه ارتباط و پيوند عميقى را ميان آن دو درك مى كند او را به رعايت مقررات اجتماعى نيز دستور مى دهد.

بنابراين آزادى عقلانى انسان كه از ويژگى هاى او به شمار مى رود، در برابر اصول اخلاقى، قوانين دينى و مقررات اجتماعى، محدوديتهايى را دارد و به هيچوجه به گونه اى كه «اگزى ها» پنداشته اند نامحدود نيست.