امكان است از قلمرو قدرت و اراده او بيرون نيست. زيرا صفت قدرت و اراده عين ذات خداوند است و هستى همه پديده ها وابسته به ذات و هستى واجب الوجود است بنابراين اراده و قدرت او نيز همه موجودات را دربرگرفته است.[1]

قرآن كريم نيز در بسيارى از آيات، عموميت قدرت و اراده الهى را يادآور شده است:

(وَلِلّهِ مُلْك السَّمواتِ وَالأَرْض وَاللّهُ عَلى كُلِّ شَيْء قَديرٌ) (آل عمران/189; مائده/120).

«فرمانروايى بر آسمان ها و زمين براى براى خدا است و او بر هر چيزى توانا است».

(وَما تَشاؤُنَ إِلاّ أَنْ يَشاءَ اللّه)(انسان/30; تكوير/29).

«چيزى را جز با مشيت و اراده خداوند اراده نمى كنيد».

اگر چه پيروان مكتب جبر آيات ياد شده را از جمله دلايل نظريه خويش به شمار آورده اند، ولى ما در گذشته به تفصيل در اين باره بحث كرده و نادرستى سخن آنان را اثبات نموديم ولى انديشه پيروان مكتب تفويض را نيز نادرست مى دانيم زيرا به هيچوجه نمى توان صراحت اين آيات را در گستردگى و عموميت قدرت و اراده الهى انكار نمود،هر دو مكتب بر خطا رفته و هر يك از دو گروه تنها با يك چشم به اين مسأله نگاه كرده است و به همين جهت يكى تنها به اصل عموميت قدرت و توحيد در خالقيت نگاه كرده و ديگرى تنها به اصل «عدل» نگريسته است در حالى كه روش صحيح اين است كه هر دو اصل را محترم شمرده و مسأله را با دو چشم مورد بررسى قرار دهيم اين همان