شيوه پيشوايان شيعه است كه در آينده پيرامون آن بحث خواهيم كرد.

در حديثى ناسازگارى مكتب «تفويض» با اصل عموميت قدرت الهى اين گونه بيان شده است:

«مَنْ زَعَمَ أَنّ الخَير وَالشَّر بِغير مَشيّةِ اللّه فَقَدْ أَخْرَجَ اللّهَ عَنْ سُلْطانِهِ».[1]

«كسى كه گمان مى كند خير و شر به دون مشيت الهى تحقق مى پذيرد خداوند را از سلطنت و قدرت خود بيرون كرده است».

امام باقر(عليه السلام) به حسن بصرى فرمودند:مبادا به انديشه تفويض بگرايى زيرا خداوند هرگز ضعيف و ناتوان نبوده است كه امر آفرينش را به انسان واگذارد.[2]

و امام كاظم(عليه السلام) فرمودند: «قدريه» خواستند خداوند را به عدالت توصيف نمايند، او را از قلمرو قدرت و سلطنت (نامحدودى) بيرون نمودند.[3]

3. تفويض نااستوارتر از دوگانه پرستى

يكى از انديشه هاى نااستوار در بحثهاى مربوط به خداشناسى، انديشه ثنويت و دوگانه پرستى است، اين گروه براى شرور و بدى ها بسان خيرات و نيكى ها واقعيت قائل شده و به اين جهت براى آنها مبدأ و آفريدگارى مستقل غير از آفريدگار خوبى ها ثابت نموده اند، آفريدگار خوبى را يزدان يا اهورا مزدا و آفريدگار بدى را اهريمن نام نهاده اند.[4]