«هر كس مى خواهد ايمان آورد و هر كس مى خواهد كفر ورزد».

اگر انسان در كارهاى خود مجبور است و فاقد هرگونه نقش و تأثيرى در افعال خويش مى باشد، نمى توان او را مجازات نمود، و او را در پذيرش ايمان و كفر آزاد شمرد، زيرا در اين صورت مثل اين است كه او را بر صفات تكوينى چون رنگ و قامت مجازات نموده و بگوييم تو بر انتخاب اين صفات آزادى![1]

بررسى اين آيات

استدلال به اين آيات نيز مانند دلايل عقلى طرفداران «تفويض»براى اثبات مدعاى آنان كافى نيست تنها نتيجه اى كه از اين آيات به دست مى آيد نادرستى انديشه «جبر» است و اين كه انسان از موهبت آزادى برخورد است امّا هيچ گونه دلالتى بر نفى خالقيت خدا نسبت به افعال اختيارى انسان به نحوى كه بيان شد، ندارند.

تفويض نظريه اى بى پايه و نادرست

اكنون كه به نادرستى دلايل طرفداران «تفويض» و به خود وانهادگى انسان آشنا شديم، مى خواهيم نادرستى و بى پايگى اين انديشه را با توجه به اشكالاتى كه بر آن وارد مى شود يادآور شويم:

1. ناسازگارى تفويض با اصل توحيد در خالقيت

انديشه تفويض و به خود وانهادگى انسان با اصل «توحيد در خالقيت» سازگار نيست، توحيد در خالقيت يا توحيد افعالى يكى از اصول جهان بينى