داريم يا نه؟ بلكه بحث اين است كه ملاك فعل اختيارى چيست؟ اگر اين است كه بايد اراده آن كار نيز نياز متعلق اراده ديگرى باشد(به اعتبار واقعيت خارجى نه مفهوم ذهنى) در اين صورت تسلسل اراده هاى غير متناهى لازم مى آيد حال ما اگر اين ملاك را پذيرفتيم (كه فرض پاسخ دوم بر اين است) راهى براى فرار از اين اشكال نداريم.

اين كه مى گويد مراد بودن «اراده» بسان معلوم بودن علم، امر ذاتى است و از مقام ذات اراده بدون ضم ضميمه انتزاع مى گردد دردى را درمان نمى كند زيرا اگر اين ضابطه را پذيرفتيم كه نشانه اختيارى بودن فعل، سبق اراده است، اراده از تحت اين ضابطه خارج است و در نتيجه فعل اختيارى نيست و طبعاً ساير كارهاى انسان كه به اراده منتهى مى گردند نيز اختيارى نخواهند بود.