«اگر خدا مى خواست همه انسانها ايمان مى آوردند آيا تو مردم را از روى اكراه و اجبار وادار به ايمان مى كنى؟ كسى نمى تواند به خدا ايمان آورد مگر به اذن خدا و پليدى را بر آنان كه عاقلانه رفتار نمى كنند، قرار مى دهد».

2.(ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتابَ الَّذينَ اصْطَفَيْنا مِنْ عِبادِنا فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ وَمِنْهُمْ مُقْتَصدٌ وَمِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَيْراتِ بِإِذْنِ اللّهِ ذلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبيرُ)(فاطر/32).

«آنگاه كتابهاى آسمانى (يا قرآن) را به بندگان برگزيده خود عطا كرديم پس برخى از آنان (بندگان) به خود ستم نموده و گروهى راه ميانه را برگزيده و عده اى با اذن و مشيت خداوند به سوى نيكى ها سبقت گرفتند اين فضل بزرگ خداوند است».

3. (وَلَوْ أَنَّ قُرْآناً سُيِّرَتْ بِهِ الجِبالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الأَرْضُ أَوْ كُلِّمَ بِهِ الْمَوتى بَلْ للّهِ الأَمْرُ جَميعاً أَفَلَمْ يَيْأَسِ الَّذِينَ آمَنُوا أَنْ لَوْ يَشاءَ اللّهُ لَهَدى النّاسَ جَميعاً...)(رعد/32).

«اگر قرآنى نازل مى شد كه كوهها را به حركت در مى آورد، و زمين را قطعه قطعه مى كرد، و مردگان را به سخن مى آورد (همه انسانها هدايت نمى شدند) لكن امر هدايت و ضلالت همگى به دست خدا است آيا مؤمنان نمى دانند كه اگر خدا مى خواست همه انسانها را هدايت مى كرد؟».