مَثلُهُ فِى الظُّلُماتِ لَيْسَ بِخارج مِنْها)(انعام/122).

«آيا كسى كه به خاطر (جهالت و ضلالت) مرده بود پس او را (به واسطه ايمان و بصيرت) زنده نموديم و براى او نورى قرار داديم كه در پرتو آن در جامعه انسانى راه صحيح را برگزيند مانند كسى است كه در تاريكى به سر مى برد و از آن خارج نمى گردد؟».

4. نرمش و آرامش جسم و جان

(اللّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الحَديث كِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِى تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِينَ يَخْشَونَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلينُ جُلُودُهُمْ وَقُلُوبُهُمْ إِلى ذِكْرِ اللّهِ ذلِكَ هُدىَ اللّهِ يَهْدِى بِهِ مَنْ يَشاءُ وَمَنْ يُضْلِلِ اللّه فَما لَهُ مِنْ هاد)(زمر/23).

«خداوند نيكوترين كلام، (قرآن) را كه كتابى است هم آهنگ و مفاد آن متكرر در تعليم و تربيت انسانها فرو فرستاده است كه (از مطالعه آيات عذاب آن) اندام كسانى كه از خداى مى ترسند به لرزه درمى آيد و(از مطالعه آيات رحمت و مغفرت) دلهاى آنان به ياد خدا، آرامش مى يابد و اين (لرزش و آرامش جسم و جان) هدايت خاص الهى است كه هر كس را بخواهد به واسطه آن هدايت مى نمايد».

***

از آيات ياد شده به خوبى به دست مى آيد كه مؤمنان از هدايت ويژه اى برخوردارند كه جلوه هاى شاخص آن، آرامش قلب، شرح صدر، روشن بينى و نور مى باشد.