خارج (چون اصولاً ديگر خارجى تحقّق ندارد) و نه از داخل، قدرتى كه بتواند بر عليه نظام حاكم كه همان قوانين اسلام است، اقدام كند و مايه سلب آسايش و امنيت اجتماعى گردد، وجود ندارد.

بديهى است كه چنين جامعه اى تاكنون تحقق نپذيرفته است و با توجه به روايات بسيارى كه محدّثان شيعى و سنّى نقل كرده اند ويژگى هاى اين حكومت جهانى، تنها با عصر ظهور امام عصر (ارواحنا فداه) منطق مى باشد و اين همان مرحله پايانى و نهايى قضاء و قدر الهى به عنوان يكى از سنت هاى پايدار بر زندگى و تاريخ بشر مى باشد.

قانونمندى جامعه و تاريخ

اين نمونه هاى بازر، روشن ساخت كه جامعه و تاريخ بشر، از سنن و قانونهاى خاصى پيروى مى كنند و تحوّلات تاريخى براى خود، تفسير معقول و صحيحى دارند و همان طور كه قوانينى بر پديده هاى زمينى و كيهانى حاكم است و تحولات جوى و كيهانى و زمينى، معلول سنتهاى تغيير ناپذير مى باشند، همچنين هر نوع دگرگونى اعم از تعالى و انحطاط و به طور كلى، سير جوامع از نقطه اى به نقطه ديگر، روى نظام علّت و معلول است.

گردآورى سنن حاكم بر جامعه و تاريخ كه قرآن به آن اشاره مى كند در گرو مطالعات گسترده و عميق در آيات قرآن است و ما در كتاب «منشور جاويد، ج1، ص 353ـ 381» به قسمتى از اين سنتها اشاره كرده ايم، به اميد روزى كه مجموع اين سنن يك جا مورد بحث و بررسى قرار گيرد و تمام اين قوانين، كه رويه ديگر قضا و قدرهاى كلّى است، به طور مبسوط مطرح گردند.