شمشيرها يار و پشتيبان يكديگر، و انديشه ها نافذ و ژرف و تصميم ها يكسو و يك جهت بود; در چه موقعيت حساسى بودند؟ آيا در اوج قدرت و سيادت نبودند؟ و بر اقطارِ زمين و همه جمعيت ها سيطره و اقتدار نداشتند؟ پس به سرنوشت آنان آنگاه كه تفرقه و جدايى در صفوف آنان راه يافت، و به صورت دسته هاى پراكنده پراكنده و با خواسته ها و دل ها ناهماهنگ، ور در وي يكديگر قرار گرفتند، بينديشيد و در ين حال خداوند لباس كرامت و سيادت را از تن آنان بيرون آورد، و نعمت هايى كه خود به آنان داده بود، باز پس گرفت، و از آنان جز سرگذشت غم انگيز و عبرت آموزى براى پندپذيران باقى نمانده است.

پس، از حال فرزندان اسماعيل و اسحاق و بنى اسرائيل، عبرت و پند گيرند و ببينند كه چقدر حالات امّتها به يكديگر شباهت دارد، پس در تاريخ زندگى آنان تأمّل نمايند، آنگاه كه از يكديگر پراكنده و جدا بودند، كسرى ها و قيصرها، آنان را بَرده خود كرده بودند... تا آن كه خداوند پيامبران خود را به سوى آنان فرستاد و آنان را بر اساس آيين يكتاپرستى، متحد و هم آهنگ نمود. پس نعمت خوشوقتى، بالهاى خود را بر آنان گشود و سرانجام به اقتدار و سيادت جهانى دست يافتند».[1]

بنابراين يكى از سنتهاى قطعى حاكم بر زندگى اجتماعى بشر اين است كه اتحاد و يكپارچگى در پيروزى و موفقيت ملتها، نقش فوق العاده اى داشته و دارد، همان گونه كه تفرقه و پراكندگى نقش مخالف آن را دارد.