نبايد حضور و تأثير امام را در جامعه، با حضور و تأثير نبى يك‌سان شمرد، هم‌چنان كه نبايد راهنمايى و تعليم را به عنوان محتواى يگانه آن‌ها به حساب آورد.

4- با توجه به مبانى كلامى شيعه، كه اشاره كرديم، قيام به عدل و اجراى عدالت و انتظامات، به عنوان امور صرفا خلقى و مردمى كه از نهاد خواسته مردم وجود مى‌يابد، نيست، و چنين برداشتى از سخنان متكلمان، برخلاف اظهارات صريح آن‌ها است.

شيعه امامت را يك منصب الهى مى‌داند كه تحقق آن در گرو خواسته مردم نيست و از جمله شئون امامت، قيام به عدل، اجراى عدالت و تدبير جامعه است.