حاكميت الهى و ربوبيّت تشريعى‌

يك فرد مسلمان كه جهان‌بينى توحيدى را به عنوان مبناى تفكر خود پذيرفته است، نمى‌تواند به نتايج و پى‌آمدهاى آن در شعاع زندگى فردى و اجتماعى بى‌اعتنا باشد؛ زيرا توحيد، آثار و لوازم فراوانى را در بخش‌هاى مختلف حياث جمعى نشان مى‌دهد.

براساس يك اصل مسلّم اسلامى، «ربوبيت» منحصر به خدا است؛ يعنى علاوه بر آن كه حق تعالى پديدآورنده و خالق موجودات است، ربوبيّت آن‌ها را نيز در دو بخش «تكوين» و «تشريع» به دست دارد و همه مخلوقات را در مسير كمال شايسته آن‌ها پرورش مى‌دهد.

ربوبيّت تشريعى الهى، بر سراسر زهدگى و در همه ابعاد حيات انسان موحّد، سايه مى‌افكند. ازاين‌رو، نه خود را در هيچ صحنه‌اى يله و رها مى بيند، و نه تن به فرمان احدى جز خداوند مى‌دهد. او اعتبار هر قانون و نفوذ هر حكم را تنها در ارتباط با رب خود مى‌سنجد و بدون اين پيوند، نه تنها دليلى براى پيروى و گردن نهادن نمى‌بيند، بلكه فرمان‌برى و تسليم را با خطر سقوط در درّه شرك در تشريع توأم مى‌داند.

در قرآن كريم، در آيات مختلف، از ولايت خداوند، سخن به ميان آمده است كه ولىّ، به تنهايى او است و سرپرستى، حق انحصارى خداوند است: