نبايد حاكم بر ناموس، جان و مال مردم، و نيز مسلط بر احكام اسلام و امامت مسلمين:

- بخيل بوده و براى جمع مال آنان حرص داشته باشد.

- جاهل بوده و در اثر نادانى، آن‌ها را گمراه كند.

- ستمگر بوده، تا با ظلم و جور، آنان را پريشانى و مستأصل نمايد.

- از تغيّر ايام بترسد تا با گروهى (از توانگران) همراهى نموده و ديگران را رها كند.

- اهل رشوه در حكومت باشد، حقوق مردم را پايمال نموده و قانون خدا را بيان ننمايد.

- سنت و روش اسلام و پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را ترك كند و امت را تباه سازد.[1] و از آن حضرت نقل شده است كه:

نگرانى من از اين است كه بر امت اسلامى، بى‌خردان و بدكاران، ولايت و حكمرانى نمايند. پس مال خدا را بين خودشان دست‌به‌دست گردانده، بندگان خدا را بردگان خود، نيكان را سركوب، و فاسقان را متشكل و ياران خويش قرار دهند.[2] اين بيانات، علاوه بر آن‌كه بر تقوا در حاكم اسلامى، تأكيد دارد، سرّ اين شرط و ضرورت اين ويژگى را نيز توضيح مى‌دهد و نمايانگر آن است كه اگر فسق و فجور، بى‌بند و بارى و بى‌تعهّدى، در زمامدار حكومت نفوذ يابد، چه آثار خطرناك و تبعات ناهنجارى در اجتماع به جاى مى‌گذارد. لذا امام حسين عليه السّلام در پاسخ نامه‌هاى مردم كوفه سوگند ياد مى‌كند كه:

فقط آن كس كه بر طبق كتاب خدا حكم مى‌كند، قسط را برپا مى‌دارد، دين حق را باور دارد و نفس خويش را در آن‌چه كه خدا مى‌خواهد، حبس نموده و محدود ساخته است، امام و پيشواى مسلمين است.[3]

حكمت و ضرورت شرط عدالت‌

اصرار بر عنصر ايمان و تقوا، در فرمانرواى جامعه، برخاسته از مبانى‌

[1] - نهج البلاغه، خ 131.

[2] - همان، نامه 62.

[3] - محمود شريفى و ديگران، موسوعة كلمات الامام الحسين( ع)، ص 313.