ملغا اعلام مى‌دارد.

بر طبق اين آيه، درصورتى‌كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بين مسلمانان حضور دارد، پيمان‌هاى مسلمين با ملل ديگر، با امضاى پيامبر ارزش و اعتبار دارد؛ چه اين‌كه در مواردى كه اين پيمان‌ها لغو مى‌شود، فقط شخص آن حضرت مى‌تواند به اين كار اقدام نمايد.

او علاوه بر آن كه بيان‌كننده شريعت و بازگوكننده قانون الهى است، تجسّم اراده امّت است، و چون قراردادهاى بين المللى، با امضاى رهبران سياسى ملت‌ها منعقد مى‌گردد، و يا از سوى آنان لغو مى‌شود، چنين كارى مانند ديگر شئون رهبرى، بر عهده رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مى‌باشد.

7- و ان جنحوا للسّلم فاجنح لها؛[1] اگر ايشان به صلح تمايل داشتند، تو نيز آن‌را بپذير.

همان‌گونه كه تصميم به جنگ، از سوى پيامبر گرفته مى‌شود و مسلمانان نمى‌توانند از سوى خود، بدان اقدام كنند، تصميم به ترك مخاصمه و قبول صلح نيز از اختيارات و مسئوليت‌هاى فرماندهى عالى سپاه اسلام است. ازاين‌رو، خداوند در اين امر خطير، شخص حضرت را مخاطب قرار داده و به او دستور مى‌دهد: «فاجنح لها».

8- انا انزلنا اليك الكتاب بالحق لتحكم بين الناس بما اريك الله؛[2] ما قرآن‌را به حق بر تو فرو فرستاديم تا در بين مردم براساس آن‌چه كه خداوند به تو ياد داده است، فرمان دهى.

«حكم» در تعبيرات قرآن و سنت، همان‌گونه كه «حكم قضايى» را- كه از سوى قاضى صادر مى‌شود- دربر مى‌گيرد، شامل «حكم ولايى و حكومتى» نيز- كه از سوى حاكمان و فرمانروايان صادر مى‌گردد- مى‌شود. لذا فرمان خداوند به اين‌كه:

«و اذا حكمتم بين الناس ان تحكموا بالعدل؛[3] در بين مردم به عدالت حكم كنيد. چنين‌

[1] - همان، آيه 60.

[2] - نساء( 4) آيه 105.

[3] - نساء( 4) آيه 58.