6- سركوب فتنه‌گران‌

در مواردى كه دشمنان اسلام، به فتنه و توطئه روى مى‌آوردند، رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم براى سركوب آنان اقدام مى‌كرد؛ مثلا در آستانه جنگ تبوك، كه مسلمانان براى حضور در سپاه اسلام آماده مى‌شدند، به حضرت خبر رسيد كه عده‌اى از منافقين در خانه سويلم يهودى، جمع شده و مسلمانان را از حضور در جنگ باز مى‌دارند. پيامبر اسلام، به طلحة بن عبد الله و برخى از اصحاب خود دستور دادند تا به سراغ آن‌ها رفته، خانه‌شان را آتش زده و بر سرشان ويران كنند.[1] در جريان برخورد حضرت با يهوديان بنى نضير نيز نمونه ديگرى از اين شدّت عمل و سخت‌گيرى ديده مى‌شود:

بنى نضير، قبيله‌اى از يهوديان بودند كه در بيرون مدينه استقرار داشتند. آنان بعد از جنگ بدر، با پيامبر اسلام پيمان بستند و متعهد شدند كه عليه مسلمين اقدامى نداشته باشند؛ ولى پس از نبرد احد، پيمان‌شكنى كرده، با هماهنگى مشركين مكّه، دست به آشوبگرى زده و براى قتل حضرت توطئه كردند. رسول اكرم، در برابر آن‌ها اعلام جنگ نمود و حتى دستور داد كه نخل‌هاى آن‌ها را قطع نموده و آتش زنند.

بنى نضير، بالأخره براى حفظ جان خود، حاضر شدند تا آن منطقه را ترك كنند.

عده‌اى به خيبر و عده‌اى به شام كوچ كردند.[2] در قرآن ماجراى آن‌ها بازگو شده و تصريح شده كه قطع درخت‌هاى خرمايشان‌ «باذن الله» بوده است.[3] نمونه ديگر، اقدام رسول خدا در ويران كردن مسجد ضرار است. مسجدى كه منافقين در كنار مسجد قبا بنا نمودند تا بدين وسيله، بين مسلمانان اختلاف افكنده و پايگاهى براى مقابله با اسلام در اختيار داشته باشند. با نزول آياتى از سوره توبه‌[4]،

[1] - التراتيب الاداريه، ج 1، ص 309.

[2] - محمد حسين طباطبائى، الميزان، ج 19، ص 207؛ فضل طبرسى، مجمع البيان، ج 9، ص 257.

[3] - حشر( 59) آيه 5.

[4] - توبه( 9) آيه‌هاى 107- 110.