نام کتاب : الگوى اسلامى شادكامى با رويكرد روان شناسى مثبت گرا نویسنده : پسنديده، عباس جلد : 1 صفحه : 499
تقرّب به خدا،[1838] انس در تنهايى،[1839]
زنده شدن دل[1840] و بهرهمندى از آن[1841]
مىشود و همين امر، موجب لذّت معنوى مىگردد. امام زين العابدين (ع)، خداوند متعال
را به عنوان كسى كه عارفان را به لذّت مناجاتش خو داده، ياد مىكند.[1842]
به هر حال، يكى از بهترين راههاى لذّتبخش ارتباط معنوى با پروردگار، دعا و
مناجات با خداوند متعال است. معصومان (عليهم السلام) مناجاتهاى عاشقانه و عارفانه
زيادى با خداوند داشتهاند كه تحليل و بررسى آنها از حوصله اين تحقيق، خارج است.
نكته
مهم اين كه دلبستگى به دنيا، موجب از بين رفتن لذّت مناجات مىگردد. به گزارش امام
صادق (ع)، كمترين كيفرى كه خداوند متعال به دنيادوستان مىدهد، اين است كه شيرينى
مناجات خود را از آنان سلب مىكند.[1843]
و-
قرآن خواندن
قرآن،
سخن خداوند و حاوى معارف اصيل و ناب الهى است و انسان، فطرتى پاك و خداجوى دارد.
از اين رو، آيات قرآن كريم، سخن دلنشينى از سوى خاستگاه اصلى انسان، يعنى خداوند
متعال به شمار مىرود. امام على (ع) بر اين باور است كه هر كس به تلاوت قرآن انس
گيرد، جدايى برادران، او را به تنهايى نيندازد.[1844]
به همين جهت، خواندن آيات نورانى قرآن كريم، مايه شادى قلب مىگردد. پيامبر خدا
(ص) از خداوند مىخواهد كه قلب او را با قرآن شاد سازد.[1845]
همچنين گاه قلب انسان زنگار مىگيرد و همين مىتواند موجبات كدورت و گرفتگى باطن
شود.
[1838]. امام على( ع):
التَّقَرُّبُ إلَى اللهِ تَعالى بِمَسأَلَتِهِ، وإلَى النّاسِ بِتَركها( غرر
الحكم، ح 1801 و 205؛ عيون الحكم والمواعظ، ص 54، ح 1394 و ص 63، ح 1619 و 1620).