وَاطلُبُوا ما عِندَهُ بِطاعَتِهِ، والعَمَلِ بِمَحابّهِ، فَإنَّهُ لا يُدرَكُ الخَيرُ إلّا بِهِ، ولا يُنالُ ما عِندَهُ إلّا بِطاعَتِهِ.[1554]

آنچه را نزد خداوند است به وسيله فرمان‌بردارى از او و عمل به آنچه او دوست مى‌دارد، طلب كنيد؛ چرا كه خير جز از اين راه به دست نمى‌آيد و آنچه نزد اوست، جز از راه طاعت حاصل نمى‌شود.

جالب اين كه در اين حديث، سخن از خير به ميان آمده كه از محورهاى اساسى سعادت و شادكامى است و كسب آن، به طاعت خداوندْ متوقف شده است. كسى كه بداند طاعت خداوند متعال، راه دستيابى به شادكامى است، ناراضى نخواهد بود.

در ادامه، مواردى را كه در متون اسلامى آمده‌اند، بيان خواهيم كرد:

- آثار روحى و معنوى‌

در برخى متون، آثارى براى طاعت شمرده شده كه بيشتر به بُعد روحى و معنوى انسان مربوط مى‌شود. از آن جمله مى‌توان به «پناهگاه استوار»[1555] اشاره كرد. از نيازهاى جدّى انسان، داشتن پناهگاه مطمئن است كه در سايه اطاعت از خداوند متعال به دست مى‌آيد. كسى كه اهل طاعت باشد، خود را زير پرچم الهى قرار داده و حمايت او را براى خود جلب كرده است.

همچنين طاعت، مايه «تقرّب به خدا»[1556] و «مهرورزى با خدا»[1557] مى‌شود. خداوند متعال، مبدأ و منشأ انسان است. لذا انسان به رابطه نزديك با او نيازمند است. اين موضوع را در بحث نشاط به تفصيل بيان خواهيم كرد. آنچه اين جا مهم است اين كه طاعت خداوند متعال، از جمله امورى است كه تقرّب و دوستى با خداوند متعال را به وجود مى‌آورد.

اثر ديگر، «چشيدن شيرينى ايمان»[1558] است. كسى كه خود را از گناه پاك كند و از راه طاعت، به خداوند نزديك شود و مهر او را در دل جاى دهد، از شيرينى ارتباط با او و درك او بهره‌مند خواهد شد؛ شيرينى‌اى كه مانندى ندارد.

اثر ديگر، «تكريم نفس»[1559] است. از آن جا كه طاعت خداوند، مشتمل بر افعال نيك و ارزشمند است و معصيت، مشتمل بر افعال زشت و بى‌ارزش، كسى كه اهل طاعت باشد، در حقيقت، نفس‌

[1554]. الكافى، ج 5، ص 370. نيز، ر. ك: همان، ج 8، ص 7، ح 1 و ص 11.

[1555]. امام على( ع): الطَّاعَة حِرزٌ( غرر الحكم، ح 92).

[1556]. پيامبر خدا( ص): قالُ الله عزّ وجلّ: وما تَقَرَّبَ إلَىَّ عَبدٌ بِشَى‌ءٍ أحَبَّ إلَىَّ مِمّا افتَرَضتُ عَلَيهِ( الكافى، ج 2، ص 352، ح 7). نيز، ر. ك: كنز العمّال، ج 1، ص 229، ح 1155- 1156.

[1557]. امام صادق( ع): قال الله- تبارك وتعالى-: ما تَحَبَّبَ إلَىَّ عَبدى بِأحَبّ مِمَّا افتَرَضتُ عَلَيهِ( الكافى، ج 2، ص 82، ح 5).

[1558]. امام على( ع): صابِروا أنفسَكم على فِعلِ الطّاعاتِ، و صُونوها عَن دَنَسِ السَّيئاتِ، تَجِدُوا حَلاوة الإيمانِ( غرر الحكم، ح 5891).

[1559]. امام على( ع): إنَّك إن أحسَنتَ فَنَفسَك تُكرِمُ، وإلَيها تُحسِنُ؛ إنَّك إن أسَأتَ فَنَفسَك تَمتَهِنُ وإياها تَغبِنُ( همان، ح 3808- 3809؛ عيون الحكم والمواعظ، ص 172، ح 3595- 3596).