خود را گرامى داشته و آن را به آنچه ارزشمند است، واداشته است كه اين، تكريم نفس است. همچنين از آن جا كه خداوند متعال، منبع كرامت، خير و بركت است، اتّصال و نزديك شدن به او، موجب تكريم نفس و احساس ارزشمندى مى‌گردد.

همچنين از طاعت خدا به عنوان «نور چشم»[1560] ياد شده است كه اشاره به اثر روانى مثبتى است كه در فرد برجاى مى‌گذارد. كسى كه طاعت خدا را انجام مى‌دهد، چنان نشاط و شادابى به دست مى‌آورد كه به اصطلاح، مايه «چشم‌روشنى» او مى‌شود.

- آثار دنيوى‌

در زمره آثار دنيوى مى‌توان به «كفايت امور»[1561] اشاره كرد. زندگى، نيازهاى گوناگونى دارد كه بايد منبعى براى تأمين آن يافت. خداوند متعال، بهترين منبعى است كه مى‌تواند نيازهاى انسان را به بهترين شكل و كامل‌ترين آن تأمين نمايد و اين منبع را مى‌توان از راه طاعت به دست آورد.

اثر ديگر اين كه طاعت خداوند متعال، «كليد هر درستى و اصلاح هر تباهى»[1562] است و موجب نجات از شرور و كسب هر خير و خوبى‌[1563] مى‌گردد. انسان در طول زندگى، گاه با مسائلى رو به رو مى‌شود كه بايد سامان يابند و اين، از راه طاعت به دست مى‌آيد. شايد يكى از دلايل مهم آن، اين باشد كه اساساً طاعت خداوند، مشكلات را برطرف مى‌كند و بدى‌ها را از انسان دور مى‌گرداند. شايد به همين دليل است كه از طاعت به عنوان «محكم‌ترين سبب»،[1564] ياد شده است.

اثر ديگر، «اجابت دعا»[1565] است. دعا، راه درخواست از خداوند متعال است و برآورده شدن خواسته‌ها، متوقّف بر اجابت از جانب خداوند است و اجابت نيز متوقّف بر طاعت.

يكى ديگر از آثار طاعت، «محبوبيت اجتماعى»[1566] است. كسى كه از سخن خداوند متعال پيروى كند، خداوند به او عزّت مى‌دهد و نزد مردم، محبوب‌اش مى‌سازد.

[1560]. پيامبر خدا( ص): الطّاعَة قُرَّة العَينِ( بحار الأنوار، ج 70، ص 106، ح 8).

[1561]. مَن أثَرَ طاعَةَ اللهِ بِغَضَبِ النّاسِ كَفاهُ اللهُ عَداوَةَ كُلّ عَدُوٍّ، وحَسَدَ كُلّ حاسِدٍ، وبَغىَ كُلّ باغٍ وكانَ اللهُ لَهُ ناصِراً وظَهيراً( الكافى، ج 2، ص 372، ح 2؛ تهذيب الأحكام، ج 6، ص 179، ح 366).

[1562]. امام على( ع): طاعَة اللهِ مِفتاحُ كلِّ سَدادٍ، و صَلاحُ كلِّ فَسادٍ( غرر الحكم، ح 6012).

[1563]. پيامبر خدا( ص): وإنَّ طاعَةَ اللهِ نَجاحٌ مِن كُلّ خَيرٍ يَبتَغَى ونَجاةٌ مِن كُلّ شَرٍّ يُتَّقىَ وإنَّ اللهَ عَزّ ذِكرُهُ يَعصِمُ مَن أطاعَهُ ولا يَعتَصِمُ بِهِ مَن عَصاهُ( الكافى، ج 8، ص 82، ح 39؛ كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 388، ح 864).

[1564]. امام على( ع): الطَّاعَة للهِ أقوى سَبَبٍ( غرر الحكم، ح 1401).

[1565]. پيامبر خدا( ص): قال الله- جل جلاله-: أيُّما عَبدٍ أطاعَنى لَم أكِلهُ إلى غَيرِى، وأيُّما عَبدٍ عَصانى وَكَلتُهُ إلى نَفسِهِ ثُمَّ لَم أُبالِ فِى أَىّ وادٍ هَلَكَ( كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 403، ح 5869).

امام صادق( ع): مَن اطاعَ اللهَ عزّ وجلّ فيما أمَرَهُ ثُمَّ دَعاهُ مِن جِهَةِ الدُّعاءِ أجابَهُ( الكافى، ج 2، ص 486، ح 8).

[1566]. پيامبر خدا( ص): إنَّ العَبدَ إذا عَمَلَ بِطاعَةِ اللِه أحَبَّهُ اللهُ، فَإذا أحَبَّهُ اللهُ حَبَّبَهُ إلى خَلقِهِ، و إذا عَمَلَ بِمَعصيَةِ اللهِ أبغَضَهُ اللهُ و إِذا أبغَضَهُ اللهُ بَغَّضَهُ إلى خَلقِهِ( كنز العمّال، ج 16، ص 125، ح 44256).