راوى مى‌گويد: من هر گاه اين دعا را خواندم، خدا گرفتارى‌ام را گشود.[1497]

از جمله دعاهاى پُرمضمونى كه در اين زمينه وارد شده، نيايش بيست و دوم صحيفه سجاديه است كه امام زين‌العابدين (ع) هنگام سختى‌ها و گرفتارى‌ها مى‌خوانده است.

ع- آسوده ساختن غم‌ديده‌

از مسائل مهم، واكنش ما به گرفتارى ديگران است كه در ادامه به آنها مى‌پردازيم.

باور غلط: توهّم «گسستگى اجتماعى غم و شادى»

از تصوّرهاى نادرست، گسسته دانستن وضعيت غم و شادى افراد از يكديگر است. ممكن است برخى تصوّر كنند كه وضعيت ديگران، تأثيرى در وضعيت آنان ندارد. اين سبب مى‌شود كه افراد در برابر مشكل و اندوه ديگران بى‌تفاوت باشند و احساس مسئوليت نكنند.

باور درست: «پيوستگى اجتماعى غم و شادى»

از قوانين آفرينش- كه در متون دينى به آن اشاره شده است- پيوستگى وضعيت افراد جامعه به يكديگر است. گويا غم و شادى افراد به هم پيوسته است! بى‌تفاوتى نسبت به دردمندان و فقط به فكر خويش بودن، موجب از بين رفتن شادى و نشاط درونى مى‌گردد؛ امّا دلْ‌رحمى و احساس مسئوليت در باره افراد گرفتار و بر طرف كردن مشكلات آنها، موجب شاداب شدن روح انسان و ايجاد شادى سرور مى‌گردد. اين سرور هم مربوط به دنياست و هم آخرت. پيامبر خدا (ص) تصريح مى‌فرمايد كه هر كس مى‌خواهد گرفتارى او برطرف شود، بايد گرفتارى شخصى را كه در تنگنا قرار دارد، برطرف سازد.[1498] در روايت ديگرى از ايشان چنين نقل شده است:

مَن أعانَ مُؤمِناً نَفَّسَ اللهُ عز و جل عَنهُ ثَلاثا وسَبعينَ كُربَةً، واحِدَةً فى الدُّنيا وثِنتَينِ وسَبعينَ كُرَبةً عِندَ كُرَبِهِ العُظمى، قال: حَيثُ يَتشاغَلُ النّاسُ بِأنفُسِهِم.[1499]

هر كس مؤمنى را كمك كند، خداوند عزّوجلّ هفتاد و سه گرفتارى از او برمى‌دارد، يكى در دنيا و هفتاد و دو تا هنگام بلاى عظيم (قيامت). فرمود: آن گاه كه مردم به كار خودشان‌

مشغول اند.

[1497]. الأمالى، مفيد، ص 273.

[1498]. پيامبر خدا( ص): مَن أرادَ أن تُستَجابَ دَعوَتُهُ وأَن تُكشَفَ كُربَتُهُ، فَليُفَرِّجُ عَن مُعسِرٍ( مسند ابن حنبل، ج 2، ص 248، ح 4749).

[1499]. الكافى، ج 2، ص، 199 ح 2؛ كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 293، ح 2497؛ المؤمن، ص 54، ح 137؛ المحاسن، ج 2، ص، 109 ح 1298؛ مكارم الأخلاق، ج 1، ص 566، ح 1968؛ بحار الأنوار، ج 7، ص 197، ح 70.