در روايت ديگرى از ايشان آمده كه مى‌فرمايد: وقتى به كسى بلا يا امر سختى فرود آمد و يا امرى او را اندوهگين ساخت، لباس از زانوها و ساق‌هاى خود كنار بزند و شكم خود را به زمين بچسباند و در حال سجده حاجت خود را از خدا بخواهد.[1495] امام باقر (ع) خود چنين دعا مى‌كرده است:

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ، وَاجعَل لى فى صَلاتى وَدُعائى بَرَكةً تُطَهِّرُ بِها قلبى ... وتُفَرِّجُ بِها هَمّى، وتُسلّى بِها غَمّى، وتَشفى بِها سَقَمى، وَتؤمِنُ بِها خَوفى، وتَجلو بِها حُزنى.[1496]

بارخدايا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و در نماز و دعايم برايم بركتى قرار ده كه قلبم را با آن پاك كنى ... و گرفتارى‌ام را با آن بگشايى، اندوهم را با آن آرام سازى، و بيمارى‌ام را با آن شفا دهى، و ترسم را با آن امن سازى، و ناراحتى‌ام را جلا دهى.

امام رضا (ع) نيز هنگام سختى‌ها به خدا توكّل مى‌كرد و دعاى مخصوصى را مى‌خوانده است:

اللّهُمَّ أنتَ ثِقَتى فِى كُلّ كَربٍ، وأنتَ رَجائى فِى كُلِّ شِديدَةٍ، وأنتَ لى فى كُلّ أمرٍ نَ- زَلَ بِى ثِقَةٌ و عُدَّةٌ، كَم مِن كَربٍ يَضعُفُ فيهِ الفُؤادُ، وتَقِلُّ فيهِ الحيلَةُ، وتَعيَى فيه الأُمورُ، ويَخذُلُ فيه القَريبُ والبَعيدُ والصديق، ويَشمَتُ فيه العَدّوُّ، أنزَلتُهُ بِكَ، وشَكَوتُهُ إلَيكَ راغِباً إليكَ فيهِ عَمَن سِواكَ فَفَرَّجتَهُ وكَشَفتَهُ وكَفَيتَنيه، فَأنتَ وَلِىُّ كُلّ نِعمَةٍ، وصاحِبُ كُلِّ حاجَةٍ، ومُنتَهَى كُلّ رَغبَةٍ. فَلَكَ الحَمدُ كَثيراً، ولَكَ المَنُّ فاضِلا، بِنِعمَتِكَ تَتِمُّ الصالِحاتُ، يا مَعروفاً بِالمَعروفِ مَعروفٌ، ويا مَن هُوَ بِالمَعروفِ مَوصوفٌ، أنِلنى مِن مَعروفِكَ مَعروفاً تُغنِينى به عَن مَعروفِ مِن سِواكَ، بِرَحمَتِك يا أرحَمَ الراحِمِينَ.

خداوندا! تو تكيه‌گاه من در هر گرفتارى و اميد من در هر سختى هستى و تو در هر امرى كه براى من پيش آيد، تكيه‌گاه و ساز و برگ من هستى. چه گرفتارى‌ها كه دل را سست مى‌كند و چاره را اندك مى‌سازد و دوست انسان را تنها مى‌گذارد و دشمن شماتت مى‌كند. من از سر رغبت به تو و نه ديگران، شكايتش را نزد تو آورده‌ام و تو آن را گشايش دادى و برطرف ساختى و مرا كفايت كردى. پس تو ولى هر نعمت و صاحب هر نياز و انتهاى هر خواسته‌اى ... تو را فراوان سپاس مى‌گويم و تو منّت بيكران بر من دارى. با نعمت تو عمل‌هاى صالح انجام مى‌شود. اى كسى كه به كار معروف شناخته شده‌اى و اى كسى به معروف (انجام دادن) توصيف شده‌اى! از معروف خودت چنان به من بده تا از معروف‌

ديگران بى‌نياز شوم. به رحمتت اى مهربان‌ترين مهربانان!

[1495]. امام صادق( ع): إذا نَزَلَت بِرَجُلٍ نازِلَة أو شَديدَة أو كربَهُ أمر، فَليكشِف عَن رُكبَتَيهِ وذِراعَيهِ ولِيلصِقهُما بِالأرضِ، ولِيلزَق جُؤجُؤة بالأرضِ، ثُمّ لَيدعُ بِحاجَتِهِ وهوَ ساجِدٌ.( الكافى، ج 2، ص 556، ح 4؛ عدّة الداعى، ص 260).

[1496]. فلاح السائل، ص 363، ح 242؛ مصباح المتهجّد، ص 76، ح 124؛ المصباح، كفعمى، ص 5؛ بحار الأنوار، ج 86، ص 89، ح 12.