امام باقر (ع) به هنگام گرفتارى، زنان و كودكان را جمع مى‌كرد و ايشان دعا مى‌فرمود و آنان آمين مى‌گفتند.[1490] امام صادق (ع) نيز هنگام گرفتارى، در دعايى چنين مى‌فرمود:

يا فارِجَ الهَمِّ ويا كاشِفَ الغَمِّ، يا رَحمانَ الدُّنيا وَالآخِرَةِ ورَحيمَهُما، فَرِّج هَمّى وَاكشِف غَمّى.[1491]

اى برطرف كننده نگرانى و اى باز برنده اندوه! اى رحمتگر دنيا و آخرت و مهربانِ آن دو! نگرانى‌ام را برطرف كن و اندوهم را باز ببر.

ايشان در دعايى ديگر مى‌گويد:

اللّهُمَّ أنتَ ثِقَتى فِى كُلِّ كَربَةٍ، وأنتَ رَجائى فِى كُلّ شِدَّةٍ، وأنتَ لِى فِى كُلِّ امرٍ نَ- زَلَ بِى، ثِقَةٌ و عُدَّةٌ.[1492]

خدايا! تو در تمام گرفتارى‌ها اعتماد منى، و تو در تمام سختى‌ها اميد منى، و تو در هر حادثه‌اى كه بر من وارد مى‌شود، مايه اعتماد و سازوكار منى.

امام صادق (ع) در بيان راه‌كارى براى هنگام بلا مى‌فرمايد: هر گاه اندوهى به تو رسيد، دست خود را بر پيشانى‌ات بگذار و از سمت راست و چپ بر صورت خود بكش و سه بار بگو:

بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ، بِسمِ اللهِ الّذى لا إلهَ إلّا هُوَ، عَالِمُ الغَيبِ والشَّهادَةِ، هوَ الرَّحمنُ الرَّحيمُ، اللَّهُمَّ أذهِب عَنّى الهَمَّ والحَزَنَ والفِتَنَ كلَّها ما ظَهَرَ مِنها وما بَطَنَ.[1493]

به نام خداوند بخشنده مهربان؛ به نام خدايى كه هيچ خدايى جز او نيست؛ آگاه بر نهان و آشكار. اوست بخشنده مهربان. بار خدايا! نگرانى و اندوه و همه فتنه‌ها را از من بزدا، چه آشكار و چه پنهان.

در گزارش ديگرى آمده كه ايشان مى‌فرمايد: وقتى نماز مغرب را به جاى آوردى، دست خود را بر پيشانى‌ات بكش و سه بار بگو:

بِسمِ اللّهِ الّذى لا إلهَ إلّا هوَ، عالِمُ الغَيبِ وَالشَّهادَةِ، الرَّحمنُ الرَّحيمُ. اللَّهُمَّ أذهِب عَنّى الهَمَّ والغَمَّ وَالحُزنَ.[1494]

به نام خدايى كه هيچ‌ خدايى‌ جز او نيست، آگاه بر نهان و آشكار، بخشنده مهربان. بارخدايا! نگرانى و غم و ناراحتى را از من بزدا.

[1490]. امام صادق( ع): كانَ أبى عليه‌السلام إذا حَزَنَهُ أمر جَمَعَ النِّساءَ وَالصِّبيانَ، ثُمَّ دَعا وَأمَّنوا.

[1491]. الكافى، ج 2، ص 557، ح 6؛ مكارم الأخلاق، ج 2، ص 116، ح 2322، مصباح المتهجد، ص 66، ح 101. نيز، ر. ك: الأمالى، طوسى، ص 511، ح 1118؛ المستدرك على الصحيحين، ج 1، ص 696، ح 1898.

[1492]. الكافى، ج 2، ص 578، ح 5؛ تهذيب الأحكام، ج 3، ص 84، ح 239.

[1493]. دعائم الإسلام، ج 2، ص 137، ح 482؛ تهذيب الأحكام، ج 2، ص 112، ح 420؛ مكارم الأخلاق، ج 2، ص 40، ح 2088؛ السرائر، ج 3، ص 142؛ المصباح، كفعمى، ص 41؛ بحار الأنوار، ج 86، ص 206، ح 20.

[1494]. الكافى، ج 2، ص 549، ح 10.