هرگاه چيزى از دنيا خواستى و از تو باز داشته شد، به ياد آور دينت را كه خداوند به تو داده و از ديگران باز داشته است؛ كه اين به جاى آنچه از دست داده‌اى، سزاوارتر است.

اين روشى بوده كه معصومان (عليهم السلام) از آن براى بازگرداندن رضامندى به اصحاب خود استفاده مى‌كرده‌اند.

مرحوم كلينى از احمد بن عمر نقل مى‌كند كه: من به همراه حسين بن ثُوَير بن ابى فاخته به حضور امام رضا (ع) رسيدم و گفتم: فدايت شوم! ما در فراوانى روزى و آسايش به سر مى‌برديم كه ناگهان وضعيت، اندكى دگرگون شد. از خداوند بخواه كه آن [وضعيت پيشين‌] را به ما باز گردانَد. امام (ع) با شنيدن اين سخن فرمود:

أى شَى‌ءٍ تُريدونَ تَكونونَ مُلوكاً؟ أيسُرُّك أن تَكونَ مِثلَ طاهِرٍ وهَرثَمَةَ، وأنَّك عَلى خِلافِ ما أنتَ عَلَيهِ؟

چه مى‌خواهيد؟ آيا مى‌خواهيد پادشاه باشيد؟ آيا خوش‌حال مى‌شوى كه مانند طاهر و هرثمه، امّا بر خلاف آنچه اكنون هستى (پيرو اهل بيت)، باشى؟!

من گفتم: نه. به خدا سوگند كه خوش‌حال نمى‌شوم دنيا با همه زر و سيمش براى من باشد و من غير از آنى باشم كه هستم. آن گاه امام (ع) چنين ادامه داد:

فَمَن أيسَرَ مِنكم فَليشكرِ اللهَ، إنَّ اللهَ عز و جل يقولُ: (لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ) وقالَ سُبحانَهُ وتَعالى: (اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُكْراً وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ) وأحسِنُوا الظَّنَّ بِاللهِ فَإِنَّ أبا عَبدِ اللهِ (ع) كانَ يقولُ: مَن حَسُنَ ظَنُّهُ بِاللهِ كانَ اللّه عِندَ ظَنِّهِ بِهِ، ومَن رَضِى بِالقَليلِ مِنَ الرِّزقِ قَبِلَ اللّه مِنهُ اليسيرَ مِنَ العَمَلِ، ومَن رَضِى بِاليسيرِ مِنَ الحَلالِ خَفَّت مَؤُونَتُهُ وتَنَعَّمَ أهلُهُ، وبَصَّرَهُ اللّه داءَ الدُّنيا ودَواءَها، وأخرَجَهُ مِنها سالِما إلى دارِ السَّلامِ.[1056]

پس هر يك از شما كه در آسايش است، بايد خدا را سپاس بگزارد، كه خداوند عزّ وجلّ مى‌فرمايد: (اگر واقعاً سپاس‌گزارى كنيد، [نعمت‌] شما را افزون خواهم كرد) و خداى پاك و والا فرمود: (اى خاندان داوود! شكرگزار باشيد. و از بندگان من، اندكى سپاس‌گزارند). و به خدا خوش‌گمان باشيد؛ چرا كه صادق (ع) مى‌فرمود: «هر كس به خدا خوش‌گمان باشد، خداوند به تناسب گمان او، با وى رفتار مى‌كند، و هر كس به روزى اندك خشنود باشد، خداوندْ عمل اندك را از او مى‌پذيرد، و هر كس به روزى حلالِ اندك خشنود باشد، مخارج زندگى‌اش سبُك و خانواده‌اش در نعمت خواهند بود و خداوند، او را از بيمارى و درمان دنيا آگاه مى‌كند و او را به سلامت، از دنيا به خانه سلامت (آخرت) بيرون مى بَرَد».

[1056]. الكافى، ج 8، ص 346، ح 546؛ تحف العقول، ص 48.