بودن تقديرهاى خداوند نيز بدان جهت است كه همه تقديرهاى تكوينى و تشريعى خداوند، در راستاى رشد توحيدى انسان اند. بنا بر اين، رويدادها و تكاليف زندگى، همه و همه براى رشد دادن انسان شكل گرفته‌اند. توجّه به اين حقيقت، عامل رضامندى مى‌گردد.

نكته‌اى كه نبايد از آن غافل شد، آن است كه تحقّق خير نهفته در تقديرهاى خداوند متعال، متوقّف به واكنش صحيح انسان به موقعيت‌هاى مختلف زندگى است. اين واكنش‌ها، رضامندى كلّى‌اى نسبت به همه تقديرها دارند و يك سرى از اين واكنش‌ها، ناظر به موقعيت‌هاى خاصى‌اند كه عبارت‌اند از: شكر در خوشايند؛ صبر در ناخوشايند؛ انجام دادن طاعت؛ ترك معصيت. هر كدام از واكنش‌هاى ناظر به موقعيت، عوامل خاصى دارند كه از حوصله اين تحقيقْ خارج است و به پژوهش مستقلى نيازمندند.

همچنين نشاط نيز متوقّف بر التذاذ است و التذاذ بر اساس دو بُعد انسان، به دو قسم التذاذ مادى و معنوى تقسيم مى‌شود. در اين بخش، عوامل التذاذ مادى و معنوى مورد بررسى قرار گرفتند. بنا بر اين، مى‌توان با تكيه بر محور توحيد، با رسيدن به رضامندى، شكر، صبر، رغبت به طاعت و انجام دادن آن، كراهت از معصيت و ترك آن، و التذاذ مادى و معنوى، به شادكامى دست يافت.