الحشيش لم تحتج أن تخدم الملك. [1]

و قد أخذ هذا المعنى شيخنا البهائيّ، و نظمه بالفارسيّة في كتاب «نان و حلوا» [2] : نوجوانى از خواص پادشاه إلى آخره.

[1] شرح ابن أبي الحديد 18-192.

[2] تمام الحكاية هكذا (انظر «كليّات شيخ بهائيّ» ، ص 19) :

نوجوانى از خواص پادشاه # مى‌شدى با حشمت و تمكين به راه

دل ز غم خالى و سر پر از هوس # جمله اسباب تنعّم پيش و پس

بر يكى عابد در آن صحرا گذشت # كو علف مى‌خورد چون آهوى دشت

هر زمان در ذكر حىّ لا يموت # شكر گويان كش ميسّر گشت قوت

نوجوان سويش خراميد و بگفت # كاى شده با وحشيان در قوت جفت

سبز گشته چون زمرّد رنگ تو # چون كه نايد جز علف در چنگ تو

شد تنت چون عنكبوت از لاغرى # چون گوزنان چند در صحرا چرى

گر چو من بودى تو خدمتكار شاه # در علف خوردن نمى‌گشتى تباه

پير گفتش كاى جوان نامدار # كت بود از خدمت شه افتخار

گر چو من تو نيز مى‌خوردى علف # كى شدى عمرت در اين خدمت تلف؟