گروهى از اعراب كوفه و بصره را نيز همراهشان كند و مردى دورانديش را كه از عقل و اقدام او راضى باشد بر ايشان فرماندهى دهد و پيش نصر بن سيار گسيل دارد .
يزيد بن عمر در پاسخ براى مروان نوشت ، لشكريان او به دوازده هزار تن نمىرسند وانگهى لشكريان شام بهتر از عراق هستند كه عربهاى عراق خيرخواه خلفاى اموى نيستند و در دلهاى ايشان كينه است .
و چون يارى و مدد براى نصر نرسيد ، بار ديگر براى مروان اين اشعار را نوشت .
« چه كسى از من اين پيام را به پيشوايى كه بر كارى روشن قيام كرده است مىرساند كه من بر تو از دولتى بيم دارم كه شخص قطعكننده رحم بر آن قيام كرده است . جامه اگر بسيار كهنه و فرسوده شود خياط هنرمند هم از اصلاح آن عاجز و ناتوان مىشود .
با آن پيوسته مدارا مىكرديم ولى اكنون چنان شكاف برداشته كه پينه دوز را در خود فرومىبرد » .
با وجود اين خبر سودمندى از مروان دريافت نكرد :
آشكار شدن دعوت ابو مسلم :
چون هنگامى كه ابو مسلم براى خروج و قيام يارانش تعيين كرد فرارسيد همگان در يك روز از تمام نقاط خراسان بيرون آمدند و خود را پيش او رساندند .
آنان براى سوگوارى بر ابراهيم كه مروان او را كشته بود جامه سياه پوشيده بودند و نخستين فرماندهانى كه پيش ابو مسلم رسيدند اسيد بن عبد الله و مقاتل بن حكيم و محقن بن غزوان و حريش وابسته قبيله خزاعه بودند كه همگان جامه سياه پوشيده بودند و فرياد برداشتند « محمد ، يا منصور » و منظورشان محمد بن على بن عبد الله بن عباس بود كه نخستين قيامكننده بود و داعيان خود را همه جا فرستاده بود .
مردم از هرات و پوشنگ و مرو الرود و طالقان و مرو و نسا و ابيورد و طوس و نيشابور و سرخس و بلخ و چغانيان و طخارستان و ختلان و كش و نسف [ 444 ] به

444 - اين شهرها همه در خراسان بزرگ آن روزگار بوده است ، و از منابع بسيار خوبى كه اطلاعات سودمندى در اختيار خواننده مىگذارد ترجمه تقويم البلدان ابو الفداء به قلم ، استاد عبد المحمد آيتى ، چاپ بنياد فرهنگ است . ( م )