انديشيده‌ام كه بان وسيله از جنگ با تو در سلامت بمانم و آن اين است كه ميان خود و من راهى را برگزينى كه نه به كوفه بروى و نه به حجاز و همينگونه رفتار مىكنيم تا راى عبيد الله بن زياد برسد .
امام حسين ( ع ) فرمود اين راه را پيش گير و من از سمت چپ بسوى عذيب پيش مىروم از آنجا تا عذيب سى و هشت ميل بود و هر دو گروه حركت كردند و به عذيب حمامات رسيدند و فرود آمدند و فاصله ميان آن دو باندازه يك تيررس بود .
سپس امام حسين ( ع ) از آنجا بسوى راست حركت فرمود تا به قصر بنى مقاتل [ 317 ] رسيدند و هر دو گروه آنجا فرود آمدند ، امام حسين ( ع ) خيمه يى ديد پرسيد از كيست ؟ گفتند از عبيد الله بن حر جعفى و او از بزرگان و دليران كوفه بود ، امام ( ع ) يكى از غلامان خود را پيش او فرستاد و از او خواست به ديدار ايشان بيايد ، غلام رفت و اين پيام را باو رساند ، عبيد الله گفت به خدا سوگند من از كوفه بيرون نيامدم مگر اينكه ديدم گروه زيادى آماده براى رفتن به جنگ او شده‌اند و بىوفايى شيعيان او را ديدم دانستم كه او كشته مىشود و من قادر به يارى دادن او نيستم و دوست ندارم كه او مرا ببيند و يا من او را ببينم .
امام حسين ( ع ) پياده شد و كفش پوشيد و به خيمه او رفت و او را براى يارى كردن فراخواند عبيد الله گفت به خدا سوگند مىدانم هر كس با تو همراهى كند در رستاخيز سعادتمند خواهد بود ولى اميد ندارم كه بتوانم براى تو كارى كنم در كوفه هم يار و ياورى براى تو نمىشناسم ترا به خدا سوگند مىدهم مرا به اين كار وادار مكن كه هنوز تن به مرگ درنداده‌ام ، اما اين اسب من كه نامش ملحقه است از تو باشد و اين اسب را بپذير و به خدا سوگند بر اين اسب چيزى را دنبال نكردم مگر آنكه بان رسيدم و هيچكس مرا تعقيب نكرده است مگر اينكه بر او پيشى گرفته‌ام .
امام ( ع ) فرمود اكنون كه خودت از يارى دادن ما خوددارى مىكنى به اسب تو هم نيازى نداريم .

317 - در معجم البلدان به صورت قصر مقاتل ضبط است و صحيح همان است . ( م )