سواران كه هزار تن بودند به فرماندهى حر بن يزيد تميمى يربوعى رسيدند ، امام ( ع ) همينكه نزديك شدند به جوانان خود دستور فرمود با مشكهاى آب باستقبال آنان بروند و ايشان همگى آب آشاميدند و اسبهاى خود را هم سيراب كردند و همگى در سايه اسبهاى خود نشستند و لگامهاى آنان در دست ايشان بود ، چون ظهر فرارسيد امام حسين ( ع ) به حر فرمود آيا همراه ما نماز مىگزارى يا تو با ياران خودت و من با ياران خودم نماز بگزاريم ؟ حر گفت همگان با تو نماز مىگزاريم ، و امام حسين ( ع ) پيش رفت و با همگان نماز گزارد ، و چون نماز تمام شد روى خود را بسوى سواران كرد و فرمود :
« اى مردم من در پيشگاه خداوند و حضور شما معذورم ، من پيش شما نيامدم تا آنكه نامه ها و فرستادگان شما را دريافت كردم و ديدم اكنون اگر عهد و پيمان با من مىبنديد كه مايه اطمينان من باشد با شما به شهر شما مىآيم و اگر چيز ديگرى است به همانجا كه آمده‌ام برمىگردم » .
قوم سكوت كردند و پاسخى ندادند ، و چون هنگام نماز عصر فرارسيد مؤذن اذان گفت و پس از آنكه اقامه گفت و امام ( ع ) همچنان با هر دو گروه نماز گزارد و پس از نماز همان سخن را تكرار فرمود ، حر بن يزيد گفت به خدا سوگند ما نمىدانيم نامه هايى كه مىگويى چيست .
امام حسين عليه السلام فرمود خرجينى را كه نامه هاى ايشان در آن است بياوريد و آوردند و نامه ها را برابر حر و يارانش فروريختند .
حر گفت ما از كسانى نيستيم كه چيزى از اين نامه ها را براى تو نوشته باشيم و ماموريم هنگامى كه به تو رسيديم از تو جدا نشويم تا ترا به كوفه پيش امير عبيد الله بن زياد ببريم ، امام ( ع ) فرمود مرگ از اين كار آسانتر است و دستور فرمود بارها را بستند و يارانش سوار شدند و آهنگ بازگشت سوى حجاز فرمود ، ولى سواران حر مانع از حركت ايشان شدند .
امام حسين به حر فرمود چه قصدى دارى ؟ گفت به خدا سوگند مىخواهم ترا پيش امير عبيد الله بن زياد ببرم ، فرمود در اين صورت به خدا سوگند با تو جنگ خواهم كرد و چون گفتگو ميان ايشان بسيار شد حر گفت من مامور به جنگ با تو نيستم و فقط به من دستور داده‌اند از تو جدا نشوم ، اكنون چيزى