كه جنين متولد شد خونى كه توسط كبد نوزاد، توليد مى‌گردد جايگزين آن خون (خون عادت) مى‌شود و آنچه از آن خون در بدن جنين تولّد يافته بود ديگر از اين خون (خون كبدى) تكون مى‌يابد. [1]

گوشت، از بخش قوام يافته اين خون به وجود مى‌آيد كه توسط حرارت و خشكى (با تحليل رطوبت خون) انعقاد يافته است.

پيه، از مائيت و چربى خون به وجود مى‌آيد كه توسط برودت انعقاد يافته است، لذا با حرارت گداخته مى‌گردد. [2]

تفاوت اعضاى منوى و اعضاى دموى‌

آنچه از اعضاى بدن كه از دو منى آفريده شده در صورت جدا شدن و شكستگى به صورت كامل جوش نمى‌خورد مگر پاره‌اى از آنها در اندكى از حالات‌ [3] و در سنين خردسالى‌ [4] مثل استخوان‌ها و شاخه‌هاى كوچكى از وريدها نه وريدهاى بزرگ و نه شريان‌ها، (اين نوع از اعضا، علاوه بر جوش حقيقى نيافتن، ترميم پذير نيز نمى‌باشند، لذا) هرگاه از آن (اعضاى منوى بدن) جزيى تخريب و كاسته گردد، جاى آن رويش نمى‌كند؛ مانند: «استخوان و عصب «. [5]

[1] اين عبارت ابن سينا اشعار دارد كه جنين فقط از خون طمث اغتذا مى‌كند نه اين كه كبد جنين هيچ نقشى ايفا نمى‌كند، زيرا جالينوس در كتاب منافع الحيوان مى‌گويد: وريدهاى بافته شده در مشيمه رحم همه به يك رگ منجر مى‌گردند و آن نيز از ناف وارد جنين مى‌شود و به بخش مقعر كبد متصل شده و كبد در آن فعل خود را انجام مى‌دهد و از آنجا به ساير اعضا توزيع مى‌گردد. (به نقل از شرح آملى، ص 183)

[2] بنا بر اين بر اعضاى سرد بدن زياد مى‌باشد و بر اعضاى گرم كم.

[3] اين حالات عبارت است 1. عضو متحرك نباشد 2- عضو حساس نباشد 3. عضو در مجراى ماده قرار نداشته باشد، هر يك از اين حالات براى عضو باعث دير التيام يافتن آن مى‌گردد.

[4] زيرا خردسال استخوان‌هاى نرم‌تر و ترميم پذيرترى دارد و به لحاظ نزديكى تولد، از نيروى بازسازى بيشترى برخوردار مى‌باشد.

[5] اگر بگوييد: «پوست» از اعضاى منوى محسوب مى‌شود با اين حال در همه سنين قابل ترميم است، در پاسخ مى‌گوييم: آنچه در واقع ترميم مى‌يابد گوشت زير پوست است كه با سخت شدن جايگزين پوست در پوشاندن اعضاى بدن مى‌گردد لذا رنگ و هيئت آن با پوست متفاوت مى‌باشد.