الف. صفراء، درون خود سوخته گردد، و رماديت (خاكستر) در آن به وجود آيد [1]) و با اجزاى لطيف صفراء آميخته گردد) در نتيجه بخش لطيف صفراء، از خاكستر آن متمايز نگردد، بلكه رماديت در آن حبس گردد، و اين خطرناك‌تر است، [2] و بدان صفراى سوخته اطلاق مى‌كنند؛

ب. سوداء، از خارج وارد شود و با صفراء درآميزد، اين نوع (از صفراى محترق) خطر كمترى دارد. [3]

رنگ اين گونه از صفراء، سرخ است، ولى نه خالص است و نه درخشان، [4] بلكه به‌

خون شباهت زيادى دارد، جز آن كه (نسبت به خون) رقيق است، [5] و گاه به عللى رنگش تغيير مى‌كند [6].

اما صفراى غير طبيعى به سبب تغيير در گوهر خود (نه اختلاط)، دو گونه به وجود مى‌آيد:

1. آن كه بيشتر در كبد به وجود مى‌آيد؛

2. آن كه بيشتر در معده به وجود مى‌آيد.

آن كه بيشتر در كبد، تكوّن مى‌يابد، تنها يك صنف است، و آن بخش لطيف خون است، وقتى بسوزد و از بخش كثيف آن، سوداء، به جاى ماند. [7]

اما آن كه بيشتر در معده تكوّن مى‌يابد دو صنف است:

الف. صفراى كرّاثى؛

ب. صفراى زنگارى.

[1] يعنى به سوداء تبديل گردد.

[2] زيرا سوداى حاصل از صفراى سوخته، بدترين صنف سوداء مى‌باشد.

[3] اطلاق صفراى سوخته به قسم «الف» حقيقى است، زيرا صفراء، در واقع سوخته است ولى اطلاق آن به قسم «ب» به دليل مشابهت در اوصاف از جمله خشكى و حدّت، مجاز مى‌باشد.

[4] به دليل آميختگى با سودا.

[5] زيرا سوداى آميخته بدان، كم مى‌باشد و اگر سوداء، زياد باشد به اقسام سوداء، ملحق مى‌گردد.

[6] اگر مختلط سوداى احتراقى باشد رنگ آن سياه مى‌گردد و اگر سوداى طبيعى باشد متمايل به سياهى مى‌باشد.

[7] تفاوت اين صفراء با صفراى محترق در آن است كه در صفراى محترق بايد اختلاط صورت پذيرد، به گونه‌اى كه اجزاى سوخته قابل تمييز نباشد.