2. شرح حكيم شمس الدين محمد بن محمود آملى، مؤلف كتاب نفايس الفنون، وى در آغاز با بيان اين نكته كه بسيارى از استوانه‌هاى علمى در زمان‌هاى مختلف در صدد شرح و توضيح قانون بر آمده اند، به تمجيد بسيار از علامه قطب الدين شيرازى مى پردازد و مى گويد كه وى بسيارى از معضلات كتاب را كه ديگران از گشايش آن ناتوان بودند گره گشايى كرده و در تبيين آن سعى بسيار نموده است با اين وجود به سبب اطاله كلام به انتقاد از وى پرداخته و مى گويد: «إلا أنه كتب فيه كل رطب و يابس و جمع بين راحل و فارس و ما يبالى بالتكرار و لا بفرط الإكثار حتى صار المقصود منه كالمفقود و باب المطلوب لإطنابه كالمسدود» يعنى: جز اين كه هر رطب و يابسى را به تحرير آورده و سواره و پياده را گرد آورده و پروايى از تكرار و افراط در اطاله گويى نداشته به گونه اى كه مقصود گم گشته و باب مطلوب بسته گرديده است.

از شرح آملى در تبيين بسيارى از عبارات شيخ يارى جسته ايم و بيشترين مطالب گردآورى شده در پاورقى، استنتاج از شرح حكيم آملى مى باشد كه در برخى موارد به آن اشاره نموده ايم.

شرح آملى چنانچه پيشتر بيان شد با متن، مزج شده است و بطور كلى در رديف بهترين شرح‌هاى قانون شمرده مى شود.

3. شرح حكيم صدرالدين على جيلانى از جمله شروح بسيار خوب قانون مى باشد كه علاوه بر استفاده در تصحيح متن، در تبيين پاره اى از مشكلات مفهومى قانون مورد استفاده قرار گرفته است.

جيلانى در شرح خود علاوه بر توضيح و تبيين عبارات شيخ به بيان نظرات اطباى گذشته چون جالينوس مبادرت مى ورزد، در برخى موارد روش درمانى جالينوس را ياد آور مى شود. مثلًا در بحث خروج عصب حركتى دست با حكايت روش جالينوس به رفع تعارض از كلام شيخ مى پردازد و مى گويد: «اين تصريح از كلام جالينوس است كه خود در جاهايى از كتاب‌هاى خود حكايت نموده است كه حسِ انگشتان كوچك و انگشترى و نيمى از انگشت ميانى مردى دچار مشكل گرديد به طورى كه علاج در او مفيد واقع نشد