(مسأله‌287) - كسى كه در تنگى وقت نماز بايد تيمم كند، اگر به قصد قربت يا براى كار مستحبى مثل خواندن قرآن وضو بگيرد صحيح است و اگر با علم و عمد فقط براى خواندن آن نماز وضو بگيرد باطل است.
« شرط هشتم »: آن كه به قصد قربت يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم وضو بگيرد، و اگر براى خنك شدن يا به قصد ديگرى وضو بگيرد باطل است.
(مسأله‌288) - لازم نيست نيت وضو را به زبان بگويد يا از قلب خود بگذراند بلكه اگر تمام افعال وضو بداعى امر خدا به‌جا آورده شود كفايت مى‌كند.
« شرط نهم »: آن كه وضو را به ترتيبى كه گفته شد به‌جا آورد، يعنى اول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشويد، و بعد از آن سر و بعد پاها را مسح نمايد و بايد بنابر احتياط واجب پاى چپ را بعد از پاى راست مسح كند. و اگر به اين ترتيب وضو نگيرد باطل است.
« شرط دهم »: آن كه كارهاى وضو را پشت سر هم انجام دهد.
(مسأله‌289) - اگر بين كارهاى وضو به قدرى فاصله شود كه وقتى مى‌خواهد جايى را بشويد يا مسح كند رطوبت جاهايى كه پيش از آن شسته يا مسح كرده خشك شده باشد، وضو باطل است. و اگر فقط رطوبت جايى كه جلوتر از محلى است كه مى‌خواهد بشويد يا مسح كند خشك شده باشد، مثلاً موقعى كه مى‌خواهد دست چپ را بشويد رطوبت دست راست خشك شده باشد و صورت تر باشد، وضو صحيح است.
(مسأله‌290) - اگر كارهاى وضو را پشت‌سر هم به‌جا آورد، ولى به واسط گرماى هوا يا حرارت زياد بدن و مانند اينها رطوبت جاهاى پيشين خشك شود وضوى او صحيح است.
(مسأله‌291) - راه رفتن در بين وضو اشكال ندارد، پس اگر بعد از شستن صورت و دست‌ها چند قدم راه برود، و بعد سر و پا را مسح كند وضوى او صحيح است.
« شرط يازدهم »: آن كه شستن صورت و دست‌ها و مسح سر و پاها را خود انسان انجام دهد، و اگر ديگرى او را وضو دهد، يا در رساندن آب به صورت و دست‌ها و مسح سر و پاها به او كمك نمايد، وضو باطل است.
(مسأله‌292) - كسى كه نمى‌تواند وضو بگيرد، بايد نايب بگيرد كه او را وضو دهد، و چنان‌چه مزد هم بخواهد، در صورتى كه بتواند و مضر به حالش نباشد بايد بدهد ولى بايد خود او نيت وضو كند، و با دست خود مسح نمايد،