بهشت و ثواب و خشنودى خداوند قرار دارد، و در وراى نهى خداوند جهنّم و مجازات و غضب الهى نهفته است، و ايمان به غيب مهمترين عامل در درك و شناخت اين حقيقت است.

شريعت اسلامى- چنانكه آشكار است- ما را بر دانش اندوزى و تلاش براى شناخت سببها و علّتهاى احكام و اوامر و مناهى‌ [1] تشويق مى‌كند، ولى به اين معنا نمى‌باشد كه ايمان ما به شريعت اسلامى، بر شناخت سببها استوار است؛ زيرا چنين ايمانى هرگز ايمان به غيب به شمار نمى‌آيد.

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «ما- ائمّه- بسيار شكيبا هستيم و شيعيانمان از ما شكيباتر.» راوى گفت: جانم به فدايت، چگونه شيعيانتان از شما شكيباتر مى‌باشند؟ فرمود: «زيرا، ما بر آنچه كه مى‌دانيم شكيبا هستيم و شيعيانمان بر آنچه كه نمى‌دانند، شكيبايى مى‌ورزند. [2]»

پس، مسأله در ضرورت ارتقا تا درجه ايمان به غيب و هر آنچه طلب مى‌نمايد، نهفته مى‌باشد؛ و نه در بكارگيرى حقيقتهاى ايمانى براساس سليقه‌هاى شخصى و مادى. اين امر از گذر عادت دادن خويشتن بر عدم اكتفا بر آنچه كه ديدگان مى‌نگرند و حواس پنجگانه احساس مى‌نمايند، امكان‌پذير مى‌باشد. بلكه ناگزير بايد به آنچه دل و عقل به آن گواهى مى‌دهند و آنچه كه ضمير بر آن اطمينان مى‌يابد