ايمان به حقايق غيبى‌

ايمان به حقايق غيبى بايد تسليمى باشد در برابر دستورهاى دينى.

به اين معنا كه، بايد ايمان به حقايق غيبى از امور بديهى در ايده انسان باشد. پيش از آنكه به دنبال استدلال آن جستجو كند يا بخواهد سببها و نتيجه‌هاى مادى آن را كشف نمايد.

بنابراين هنگاميكه خداوند متعال خوردن گوشت خوك را حرام گردانيد، مى‌خواست نقطه‌اى باشد براى آزمايش يا تمييز انسان متعهّد از غير متعهّد، پيش از آنكه آن را به خاطر دارابودن ضررهاى بهداشتى، حرام نمايد. پس بر انسان مسلمان واجب است كه به اين مسأله پايبند باشد؛ در غير اين صورت آتش دوزخ در انتظارش خواهد بود.

براين اساس، دين انسان مسلمانى كه به خدا و آيات قرآن كريم و سخنان پيامبر اكرم اعتماد ندارد، امرى است كه بر شناخت سببهاى مادى تكيه دارد و در نتيجه نوعى نااميدى از رحمت خداوند بر او چيره مى‌گردد. واقعيتى كه خداوند آن را با كفر توصيف مى‌نمايد. چنانكه مى‌فرمايد: (وَلَا تَيْأَسُوا مِن رَّوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لَايَيْأَسُ مِن رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ) [1] «و از رحمت خدا مأيوس نشويد؛ كه تنها گروه كافران، از رحمت خدا مأيوس مى‌شوند.»

راه درست اين است كه، ما آگاهى يابيم كه در وراى اوامر الهى،