آنچه را كه در خواب ديده، نشأت نمى‌گيرد. همچنين او نمى‌گويد كه فلانى در بهشت است زيرا من در خواب ديده‌ام كه او در بهشت است؛ چرا كه خواب ديدن عامل سرنوشت‌ساز در ايمان به غيب نيست، بلكه انسان مؤمن از طريق پرواز روحش به جهان فوق مادى، به غيب و ماوراء ماديات ايمان مى‌آورد. او همچنان بالا و بالا مى‌رود و اوج مى‌گيرد تا به افق غيب دست يابد. و به آن، به سان حقيقتى ثابت كه شك و ترديد به آن راه ندارد، ايمان مى‌آورد.

برخى افراد مى‌گويند: كه من به امام زمان ايمان دارم ولى بلا فاصله اين سؤال را مطرح مى‌سازند كه، چه كسى امام زمان را ديده است؟

پاسخ مى‌شنوند كه، برخى افراد او را ديده‌اند وداستان چنان وچنين است. پس ايمان او به امام زمان، به خاطر اين است كه كسى او را در بيدارى و يا در خواب ديده است و اگر كسى او را در بيدارى و يا در خواب نمى‌ديد، از نظر چنين شخصى ديگر امام زمان وجود نداشت.

اعتماد به نقل قولهاى موثّق امرى است درست؛ ولى اين امر بيان كننده يك ايمان سست و ناقص است؛ سست از اين نظر كه از علم و آگاهى ذاتى برنخاسته، و ناقص است در مقايسه با ايمان كامل.

ايمان كامل و آگاه و نيرومند آن ايمانى است كه از گذر مطالعه قرآن و دستيابى به گوهر و روح آن و نيز از گذر مطالعه احاديث شريف كه از منبع حق راستى برخاسته، به رشد رسيده باشد. از رهگذر اين حقايق انسان به حقيقت غيب ايمان مى‌آورد، نه از گذر اينكه يكى از مردم، آن چيز را به چشم خود ديده است.