و آنچه كتاب خدا و پيامبر گفته‌اند، ايمان آورد.

متأسّفانه، برخى از مسلمانان تا از علّت يك حكم شرعى آگاه نگردند و يا علما آن را براى ايشان تفسير ننمايند، به آن حكم ايمان نمى‌آوردند؛ و اين تجاوزى است آشكار به حقيقت قرآن و احكام شرعى كه بر ضرورت ايمان به غيب و تسليم خالصانه در برابر اوامر و نواهى الهى تأكيد كرده‌اند. به ويژه اين كه آياتى كه در آغاز تلاوت شد، آشكارا به اين امر صراحت دارد كه ايمان به غيب بر اقامه نماز كه ستون دين است و انفاق در راه خداوند متعال، تقدّم دارد.

همچنانكه گذشت، خداوند متعال و يگانگى او از مصداقهاى غيب مى‌باشند. على‌رغم اينكه ما از ديدن آن با چشمان خود، ناتوان مى‌باشيم. از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرموده‌اند: يكى از احبار، نزد اميرالمؤمنين آمد. از او پرسيد: اى اميرالمؤمنين، آيا تا به حال پروردگارت را كه مى‌پرستى، ديده‌اى؟ فرمود: «واى بر تو! هرگز پروردگارى را كه نديده‌ام، نخواهم پرستيد.» گفت: چگونه او را ديده‌اى؟ فرمود: «واى بر تو! چشمها او را نمى‌بينند، ولى دلها او را با حقايق ايمان ديده‌اند. [1]»

خداوند متعال يك زمين و يك خورشيد را آفريد. در زمين آب را روان ساخت و انواع گوناگونى از ميوه‌ها را از خاكش رويانيد. پس ما از گذر همه اين نشانه‌ها، پى به شناخت نامهاى خدا، آيات، قدرت و تدبير او مى‌بريم.